Saturday, June 28, 2014

Death


when we die, God will not ask us how we worshiped Him; but how we received Him and shared Him to others. den mar


Picture Credit: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2546462/Can-foresee-death-loved-one-choose-exact-moment-die-These-accounts-intensive-care-nurse-astonish-you.html

SSS-Religious Community Life: A Reflection

As I observed, our commercialized society, as of now, is tending towards individualism where human achievements are idolized and freedom becomes the mantra of our present day youth generation.

Despite of this strong a current of ‘individualism’ that seemingly drives our contemporaries away from one another in order for them to fulfill their individual dreams as they tread on their individual paths so as to find their place under the sun with their ambition of rising above the corporate ladder of this material world-- a radical gentle stream of opposing current called ‘religious life’ finds its way to flow freely with the Spirit of God towards unity in diversity. Unity with the Catholic Church in glorifying God through Consecrated Religious Life; and diversity in responding to God’s call as a religious Priest or as a religious Brother.  In this religious community is where each member, after leaving everything behind and surrendering his life to the will of God, becomes a brother to one another. Each one of us is committed to love God through one another in the exercise of our vows of poverty, chastity, and obedience—a freedom that all of us embraced to share to others. Perhaps, this dwelling place for many among us, being its members, ‘is a heaven placed here on earth.’

Community life is inspired by the loving act of God. God, who is the Holy Trinity, is the perfect model community of lovers and beloved—God, the Father loves the Son, our Lord Jesus Christ; and the beloved Son, loves the Father in return; and the God, the Holy Spirit communicates this wonderful eternal dance of love between God, the Father and God, the Son. Through Jesus Christ, the Holy Spirit continuously inspires our community to remain faithful and to ceaselessly love like God. The Holy Spirit made present the living presence of our Lord Jesus Christ in our midst through the Eucharist… the Holy Body and Holy Blood our Lord Jesus Christ, who is the beloved Son given to us by the God, the Father out of His generous love for all of us.

Our SSS-religious communities are composed of religious priests and brothers who responded to the call of God. Each of one of us responded to God’s vocation of religious brotherhood where the love for the Eucharist becomes the source, the center and the summit of our life. All of us, who are acting as one body, have dedicated ourselves as servants of God.

Particularly, in the SSS-Scholasticate in Eymard Formation Center (EFC) our religious-seminary where I am, as of now, still in our formation years as a Scholastic, just like perhaps in other religious communities, realities of life happen. Religious-seminarians with their own pasts, presents and potentials are fused together creating a sub-social fiber in lieu with the Eucharistic footprints of Fr. Eymard which is the charism of our congregation. As I experienced, within the long process of my formation, this fusion of various religious-seminarians has sometimes caused us painful disruptions but has lead us, finally, to discover the joys of being with one another. Admittedly, we, religious-seminarians are like children sometimes who usually get involved into rubbing of elbows but this misunderstandings have deepen our knowledge of loving one another culminating in us the virtue of prudence… a sensitivity that gives deeper meaning to the essence of our brotherhood. These individual differences have moved us to laugh and, sometimes, to cry, and have made us to realize the many forms of genuine love that are expressed by each one of us to one another.  These experiences enabled us to transcend our personal shortcomings so as to respond maturely to what we are called for—to be a community of SSS-Brothers and Fathers serving God… to be a community of Eucharist to others.

Prayer life binds our Sacramentino communities. Together, we adore our Lord Jesus Christ in the Blessed Sacrament. In our prayers we lift to God not only our personal intentions but also the intentions of the many people whom we promised to pray for. Our prayer transforms each one of us to become like Jesus. We become witnesses to the goodness of God through the presence and generosity of one another. Each one of us becomes a gift to one another.

To define intricately what community life is all about depends on the personal witnessing of each one of us. For me, it is being with God together and serving Him together through the inspiration of one another. We, as brothers to one another, are called to suffer with, to die with and to be resurrected with one another. Together, we share the joys and the pain. Like the Eucharist, together, we are taken and broken… together, we are given and shared.

Every time we celebrate the Mass as a community… we become faithful witnesses to the coming of our Lord Jesus Christ in the form of the Eucharist. Within the womb of the present day busy society, our religious community remains a prayerful haven where inner silence of peace that springs from Jesus Christ Himself has become the music that sings with us together with the great harmony of all creations of the entire universe.

Join us in our mission. Pray with us for more vocations!

Br. Dennis DC. Marquez, SSS

The Mass



Every time we celebrate the Mass... we become faithful witnesses to the coming of our Lord Jesus Christ in the Eucharist. Within the womb of the present day busy society, our religious community remains a prayerful haven where inner silence of peace that springs from Jesus Himself has become the music that sings with us together with the great harmony of all creations of the entire universe. den mar

Picture Credit: http://unafides33.blogspot.com/2012_08_05_archive.html

God

take away everything from me... and God will fill my empty life with love. den mar

Achievement

our greatest achievement is not measured by what we have received but by what we have given to the world.

i hope and i pray that what i have humbly given to the wounded humanity is a generous amount of healing love which I received from the Sacred Heart of God. den mar

Sacred Heart

Heart of Jesus, heart of God
Your heart shines with rays of love
Heart of Jesus, O Sacred Heart
May your heart teach me to love. Den Mar

Truth


telling the truth is the most logical answer. den mar

Courage

thank you God for giving me the grace of courage to help others today. den mar

Grace of Love


i pray to God for the 'grace of love'... that my heart may love the way His heart loves. den mar

Thursday, June 19, 2014

prayer

pray that pain would pain you no more
pray that hatred would wound you no more
pray that love will heal you once and for all. denmar

Wednesday, June 18, 2014

Prayer for Suffering


O God, teach me to appreciate the little things I always passed by--
The little people who I always ignore
Teach me to look into the world using your eyes
Give me the courage to reach the people you love
So that I could see beyond the sadness and pain
Your presence and joy in suffering with You.

Generosity

thank you God for giving me the grace of courage to help others today. den mar

God's Love

i pray to God for the 'grace of love'... that my heart may love the way His heart loves. den mar

Pampers

Den Mar



PAMPERS

ang tatay ko... 
nangibang bansa ng matagal na panahon
bata pa ako ng iniwan nya
nung bumalik siya ay malaki na ako

sabi ng nanay ko
kapag gagawa ng sulat sa tatay ko
hindi pwedeng malulungkot ang isulat
kasi... kapag nasa ibang bansa
ang maliliit na problemang natatanggap
e, nagiging malaki at nakakapagbigay ng pag-aalala

akala ng tatay ko
tuwing umuuwi siya
e, okay ako
akala nya malakas ako
ang akala nya...
napalaki ako ng nanay ko na matapang at walang takot

pero ang totoo
wala akong pinagkaiba sa ibang bata
na laging umiiyak sa isang sulok na walang nakakakita
dahil katulad nila
ako rin ay naghahanap ng isang ama

ang pinakahuling uwi ng tatay ko
ang masasabi kong pinakamalungkot
'paralyzed siya...' naaksidente kasi
imbalido... hindi makagalaw
hindi niya matulungan ang sarili niya
hindi ko alam kung paano ko siya tutulungan
dahil first time ko lang din
na nakita ang aking ama
na lagi kong iniisip na matatag at malakas
na may sakit at karamdaman

habang inaalagaan ko siya
nalaman ko
na wala rin pala siyang pinagkaiba sa ibang ama
... na naghahanap din lagi ng kanyang asawa at anak

sa buhay pala na ito...
okay lang pala ang mag-iyakan
okay lang din pala na magpakita ng kahinaan
okay lang din pala na mabigo at masaktan
kahit kung minsan...
okay lang din pala ang mapagalitan at mapagsabihan

habang nasa ospital
marami kaming napag-usapan ng tatay ko
marami kaming mga binalikan
akala ko mas marami akong dapat panghinayangan
pero hindi, biyaya pala ito ng Diyos
dahil binigyan kami ng tatay ko ng chance
na makapag-heart to heart talk
kahit na sandali na lang ang natitirang buhay ng tatay ko

sa ilang taong pag-aalaga namin sa tatay ko
marami kaming back-subjects na natutunan
naging mas malaya kaming magpahayag ng aming sarili
dahil OFW ang tatay ko
ito na marahil ang pagkakataon na makapag-bonding
kung saan
mas nakilala ko ang tatay ko
at mas nakilala niya ako
ito na ang panahong nayayakap ko na ang tatay ko
at laging nasasabihan ng 'I love you...'
kaya lang hindi lang ganuon kasaya ang 'setting'
kasi naka-wheel chair na ang tatay ko
hindi makalakad at hindi makagalaw
at mas madalas
nakahiga siya sa kanyang hospital bed
naka-suwero... naka-cateter
maraming gamot na iniinom
at maya't-maya ang mga hindi matapus-tapos na mga laboratory tests

malungkot... kasi nakita ko siyang manghina ng tuluyan
nakita ko siyang pumayat
nakita ko siyang mangamba... at matakot
malimit... may pagkakataong mainit ang ulo
malimit... din umiiyak at nag-aalala
sabi ko sa kanya, "tay, relax ka lang...
kami na ang bahala...
kami namang mga anak mo ang mag-aalaga sa inyo ngayon..."

ang huling habilin nya sa akin
"sundin mo kung saan ka dinadala ng iyong puso...
dahil ang hinahanap nito
ay ang tanging makakapag-pasaya
sa iyo ng buong-buo.."

hanggang sa siya ay binawian ng buhay
sa huling hininga niya
mga pangalan naming mga anak niya
ang kanyang madalas na sinasambit

ngayong wala na ang tatay ko
siguro ang magpapaalala sa akin sa kanya
ay yung mga baby wipes at PAMPERS
kasi ako ang tigalinis niya
sa tuwing siya ay nadudumi
ako rin ang tigapaligo niya
kung naiinitan siya

Tay... paalam na po
nasaan ka man ngayon...
maraming salamat sa lahat ng iyong ala-ala
alam kong nasa piling ka na ngayon ng ating Poong Maykapal
at nawa'y manahan kang maligaya kasama Niya.

Happy Father's Day po
Kung nasaan man kayo... nandito lang po kami. den mar


===
picture from: 

Liked · 16 hrs · 
 

Wow. I have no words. A father had this tombstone designed and made for his wheelchair-bound son depicting him 'free of his earthly burdens.'

Patriotism

"ang mamatay ng dahil sa iyo..."

kapag nagmahal ka... tatanggapin mo siya ng buong-buo... hindi mo lamang sasamahan siya sa kanyang kaligayahan... kundi sasamahan mo rin siya sa kanyang pagdadalamhati... sasamahan mo rin siya kahit pa sa makailang ulit niyang kamatayan...

higit pa dito, may pagkakataong kinakailangan mong ibigay sa minamahal mo ang iyong sariling buhay... dahil may pagkakataon na ang iyong masakit na kamatayan ang magdurugtong sa kanyang namimiligrong buhay.

hindi masakit magmahal... kundi, sobrang masaya... dahil malaya mong tinatanggap at ibinibahagi ang pagmamahal na ito mula sa iyong puso ng may ganap na kaligayahan.

maligayang araw ng kalayaan. den mar

independence day

araw ng kalayaan...

sa isang sulok ng giray-giray na ospital, bago nalagutan ng hininga, nasabi ng isang bata na naghihingalo dahil hindi na nabigyan ng paunang lunas dahil sa kasalatan ng gamot at gamit sa ospital... "kayong mga nagnanakaw ng pondo ng bayan... isusumbong ko kayong lahat kay Jesus."

ganap nang malaya ang bata mula sa mga ganid na lider ng ating hindi patas na lipunan. den mar

Thursday, June 12, 2014

The Gift of Presence

'Kapag nagmahal ka... tatanggapin mo siya ng buong-buo... hindi mo lamang sasamahan siya sa kanyang kaligayahan... kundi sasamahan mo rin siya sa kanyang pagdadalamhati... sasamahan mo rin siya kahit pa sa makailang ulit niyang kamatayan..' den mar

Saturday, June 7, 2014

Si Mang Jose


Yung mga kamamatay pa lang ay wini-welcome agad ni God ang kaluluwa sa heaven. Mula kay God, magkakasunod na dumaan sa harapan ni Mang Jose (na bagong salta rin sa heaven dahil kamamatay lang din nila some few seconds ago) ang tatlong kaluluwa na nauna sa kanya. Umiiyak sila.

Nagtaka si Mang Jose kung bakit sila umiiyak. E, kasi naman kilala nya yung naunang tatlo-- yung una ay scientist, yung pangalawa ay presidente ng isang bansa, at yung pangatlo ay teacher. Lahat sila ay inilibing ng marangya. Lahat sila ay tanyag samantalang siya, isang ordinaryong Mang Jose sa iilang tao na nakakakilala sa kanya. Halos hindi kilala ng lipunang ginalawan niya dahil isa lamang palaboy sa lansangan na laging nanlilimos sa harap ng simbahan.

Isang gabi, may batang biglang tumawid habang may isang rumaragasang sasakyan. Pinilit niyang sagipin ang bata. Naitulak niya ang bata palayo sa sakuna subalit nahagip siya ng sasakyan... gumulong siya sa lansangan. Ang mas masaklap pa ay dinurog ng kasunod pang sasakyan ang kanyang mga hita at paa. Sa biglaang pangyayari, namanhid ang kanyang katawan. Tanging ang mga kapwa niya pulubi ang bumuhat sa duguan niyang katawan habang ang mga sasakyang bumundol sa kanya ay dagling tumakas... ni hindi man lamang siya tiningnan kung buhay o patay na ba siya.

Sa pampublikong ospital ay isinugod siya. Hindi agad naasikaso dahil maraming mga kapwa pasyente na naroon na pawang may kalunos-lunos ding kalagayan. Sa tagal ng pag-aantay, wala pa rin siyang pakiramdam. Hindi niya maramdaman ang kanyang bali-baling mga hita at paa. Sa matagal na gamutan na nakuha sa pakiusapan at kabutihang loob ng mga doktor na tumingin sa kanya, inamin na rin nila sa huli kay Mang Jose na tuluyan na siyang nalumpo... naapektuhan ang gulugod (spinal column) mula sa kanyang beywang pababa hanggang mga paa... dahil dito, hindi na muli siyang makakalakad.

Hindi sumuko si Mang Jose. Gumapang siya at naghanap ng kahoy... nilagyan niya ito ng maliliit na gulong at nagpatuloy sa panlilimos. Isang araw, nagkita silang muli ng bata na kanyang isinalba sa muntik na pagkakabundol. Nagpasalamat ang bata at inaming gusto nitong sumama sa kanya dahil wala na raw ang mga magulang niya. Inamin din ng bata na parehong nakakulong ang mga magulang niya dahil parehong lulong at parehong may kaso tungkol sa droga.

Sa paglaon ng panahon, naging isang masayang pakiramdam para kay Mang Jose ang tawagin siyang Tatay ng bata. Naging isang matamis na salita ito na nagbigay ng bagong kahulugan para sa kanyang hindi maunawaang buhay. Naging mabuti siyang ama-amahan at dahil sa kabutihan niya nadagdagan pa ang mga batang palaboy na nagpakupkop sa kanya. Itinuring ni Mang Jose silang mga sarili niyang anak. Sila ay minahal niya kahit walang pera. Sila ay ipinanlimos niya para mabuhay. Ang lagi niyang sinasabi habang kumakain sila ng kaunting napaglimusan... "mag-aaral kayong lahat... pipilitin kong pag-aralin ko kayo kahit sa kahuli-hulihan kong hininga."

Umulan man o umaraw... si Mang Jose ay patuloy na nanlimos... pinilit na magpakatatay sa mga batang inampon nya at natutunang mahalin. Kahit murahin, duraan, at kahit alipustahin ng mga taong pinagbabakasakalian niyang paglimusan, hindi siya natinag magmakaawa dahil alam niyang may umaasa sa kanya. Inspirasyon nya ang mga bata... inspirasyon nya ang mga taong nahahabag sa kanya... Ang kakarampot na baryang pinaglimusan ang naging pantawid-gutom nila kung saan unti-unti rin silang nakabuo ng pag-asa sa buhay. Sa kasalatang nararanasan, abot hanggang langit pa rin ang ang pagpapasalamat niya sa Diyos dahil sa kaligayahang kanilang nadarama.

Hanggang sa siya ay nagkasakit. Dinala sa ospital... hindi makabili ng gamot dahil hirap na hirap sa buhay. Walang ipon... pero andaming mga anak-anakan na nagmamahal. Dahil sa awa sa mga batang paslit na kanyang mga anak-anakan, ginawa ng mga doktor at nurses na may mabubuting puso ang lahat ng pwede nilang maitulong at maibigay ng libre para lamang mabuhay si Mang Jose. Dahil ang bukambibig ni Mang Jose, "kailangan kong mabuhay kasi walang mag-aalaga sa mga anak-anakan ko." Pinilit niyang gumaling subalit sa katagalan ng gamutan, sumuko na rin ang kanyang katawan... binawian na rin siya ng buhay.

Ang kanyang bangkay... dinala sa isang hindi kilalang morge. Hindi nakuha ng kanyang mga nagluluksang batang inampon dahil walang pambayad at pampalibing. Ang mga batang paslit na naulila, naroon sila sa labas ng punerarya umaga at gabi.... umiiyak at nagluluksa hanggang isang araw, kinuha sila ng DSWD dahil wala na sa kanilang mag-aaruga.

Samantala, upang makabawi naman ang punerarya sa pagkakalugi sa kanya, ibinenta ang bangkay niya sa isang eskuwelahan. Sa anatomy class na-dissect siya ng na-dissect... binulatlat ang kaloob-looban... hiniwa ng paulit-ulit... nagkulay adobo na dahil sa pagkakababad sa formalin. Nang pagsawaan, ibinalik na sa morge dahil napudpod na ang kanyang lamang loob.

Sa kamay ng negosyante, pinag-isipan pa rin siyang pagkakitaan. Binihisan ng damit na galing sa ukay-ukay. Isinadlak sa hiram na kabaong. Sa isang sulok ng garahe itinambak habang nilagyan ng tolda, mesa at upuan ang sugalang bubuhayin niya bilang isang bangkay. Sa sugalan, hindi man lamang siya tinapunan ng tingin at panalangin ng mga manunugal na hayok na hayok na manalo sa pakikipagsapalarang walang kasiguraduhan. Ang mga walang pakialam na manlalaro... gabihin man o umagahin man sa labananang walang nananalo kahit na matuyuan man ng pawis o magkasakit sa bato dahil hindi na magawang umihi o tumae kahit saglit dahil sa pagkakaalipin nila sa pagsusugal ay walang pakialam dahil sila ay naliligayahan sa langit ng kanilang sugalan. Napansin lamang nila si Mang Jose nang ang bangkay niya ay mangamoy na kasabay ng pag-alingasaw ng mga tuyot-na-tuyot na mga bulaklak at pagkamatay ng kandila na matagal nang hindi napalitan man lamang. At katulad ng mga naunang bangkay kay Mang Jose, tatawag lang ang negosyante at tila oorder lang ng goto sa isang mamihan at tsaka didispatsahin ang kaawa-awang bangkay ni Mang Jose kapag dumating na ang bagong order kung saan tuloy muli ang ligaya habang nanlilimos ng panalangin, pag-alala at habag ang ang mga bangkay na walang nakakaalala na isinasadlak ng mga walang kaluluwa sa sugalang iyon. Ang malansang bangkay ni Mang Jose na tila sinusundo na ng mga langaw at bangaw... nang nagsimula nang uurin, tsaka pa lamang inilibing sa isang limot na libingan... itinambak kasama ng kapwa niya bangkay na hindi kilala ng sinuman.

Sa harap ng Diyos, umatungal din siya ng iyak. Humagulgol.

Lumapit sa kanya ang Diyos, "Bakit ka umiiyak, hindi ka ba masaya at narito ka na malapit sa aking piling... hindi ka ba masaya dahil narito ka na sa aking tahanan?"

Sumagot si Mang Jose, "Kasi po, wala naman akong nagawang matino nung ako ay nabubuhay pa sa lupa... wala nga po akong maibabalik sa Inyo... hindi tulad ng mga nauna sa akin na pawang magagaling at pawang may mga saysay ang kanilang mga naging buhay. Kung sila ay may rasong umiyak, lalo na siguro po ako... ako na walang ginawa kundi ang umasa sa iba... ni hindi ko man lamang natulungan maging ang aking sarili..."

Tumugon ang Diyos, "Anak doon nga kita minahal. Kung saan sa kawalan mo lagi mo akong inaalala. Kung saan sa kahirapan mo, lagi ka pa ring nagpapasalamat. Lahat ng mga pagdurusa mo ay buong puso mong sa akin ay inalay. Oo, hindi ka nga kasing-talino tulad nila pero sa kakitiran ng pag-unawa mo, kailan man ay hindi mo ako pinagdudahan... ni hindi mo ako sinisi... ni hindi mo ako sinubok... Bagkus, nagpakumbaba ka dahil inibig mo ako ng buong-buo. Ikaw na inaakala nilang mahina at hindi pinagpala ang nagmahal sa Akin ng buong puso sa kabila ng iyong pagiging kapus-palad."

Niyakap siya ng Diyos. Nakita ni Mang Jose na tumulo ang luha ng Diyos. Ibinulong sa kanya ng Diyos, "Dahil diyan... inibig kita. Inibig kita hindi lang dahil sa sa inibig mo rin ako kundi dahil nananalig ka ng buong puso sa pag-ibig ko... at higit sa lahat, minahal kita dahil ibinahagi mo rin ang pag-ibig ko sa iba." den mar


===
Afterwords

Iba talaga magmahal ang isang dukha
Palibhasa...
Wala halos siyang pagmamay-ari
Kung ano ang kanyang ibinibigay
Ay iyon ding para sa sarili na lamang sana niya

Wala siyang sobrang kumot
Kung kaya 
Kapag ibinigay niya ang kanyang tanging kumot para sa iyo
Siya ang magtitis magbata (endure) ng ginaw o lamok sa pagsapit ng dilim
Kung ibibigay naman niya sa iyo ang kanyang kakainin
Siya ang magtitiis ng matinding gutom at pagka-uhaw
Ang lahat ng ito ay kanyang tinitiis
Dahil ang lahat ng ito ay kanyang gagawin
Nang walang kapalit o anumang hinihintay

Dahil ang kanyang dalisay na hangarin 
Ay ang tanging rason na mapasaya ka lamang. den mar

Thursday, June 5, 2014

Suicide ba 'ika mo?



Maraming problema kahit saan. Ang feeling ng iba, ang mga problemang ito ang papatay sa kanila. Pero mas nakakamatay pala ang awa sa sarili. Dahil sa awa sa sarili, marami na ang nag nag-isip at nag-iisip ngayon na mag-suicide.

Suicide... cute isipin na ang pagpapakamatay ay ang madaling paraan para tumakas sa problema. Pero ang realidad, sa mga fantaserye lang ito maganda tingnan dahil sa teleseryeng n
apapanood natin, mukha itong romantic; pero ang mapait na katotohanan, mas kawawa pala ang maiiwan ng nagpakamatay.

Aba! maraming gastos ang isang linggong paburol: ataol at punerarya- starts at 25K; pameryenda sa burol starts at 5K (hindi na uso ngayon ang buto ng pakwan at zesto, mostly, mamon, pizza or cake ng goldilocks na at softdrinks or 3 in one coffee na ang hinahanap ng mga tao-- na masasabi nating mga matatag na mga fansclub mo dahil sila ang mga matitibay na parokyano mo na hanggang sa huli e nariyan para sa iyo); bulaklak, kung sariling gawa lang, 3K yung materyales, yung pa-order e almost 10K kasi customized; kandila- starts at 500; service ng punerarya at mga tao going to paglilibingan (depende pa kung ilang bayan ang dadaaan, may sanitary permit na sinisingil kada bayan) starts at 3K kung jeep, kung aircon bus 15K kada isang bus; lupa ng paglilibingan- kung public cemetery ay 5K... pero tatanggalin ang mga buto mo at itatambak sa kung saan after 5, kung private memorial garden naman ay 50K at may pahukay fee na 20K, pero kung pa-cremate ka dahil iyon ang uso ngayon, I think, mas mahal ata ang gagastusin kasi yung 'urn' pa lang na paglalagyan ng iyong abo, nagre-range na sa 50K pataas plus yung charge sa pabar-B-Q (cremation) sa katawang lupa mo e nagba-vary kada punerarya.

Yung mga kapos o walang budget: May mga punerarya na nag-o-offer ng all-in package-- bata man or matanda-- ranging from 5K pataas. Pero bihira ang slot kasi maraming nag-a-avail ng offer nila. Kung suicide ang cause ng death mo, malamang ikaw ang last priority na maka-avail kasi malas sa negosyo ang nagpapakamatay. May ibang baranggay na may project na 'Kabaong mo, Sagot ko," pero '
first come, served basis.' Habang wala pang available na kabaong ay dun ka muna sa banig or kumot, isipin mo na lang na romantic ang dating pero ang totoo, nakakadiri kang makita kasi nakaluwa ang iyong dila at mga mata o nakakatakot na makita ang wakwak mong pulso. Anyway, sa mga packages na nabanggit ay may mga freebies na konting bulaklak na madaling malanta na hanggang sa libingan mo ay dadalhin mo. Sometimes, may konting pakimkim si Mayor or si Barangay Captain na pwedeng idagdag sa panggastos. Para may additional income, ang iba ay nagpapa-sugal, ang iba ay nagpapa bingo at ang ibang kamag-anak ay nanlilimos sa jeep at bus o kaya naman ay umiikot sa mga kapitbahay dala-dala ang letter of indigency na may pirma ng barangay chairman. Pero deep inside, habang ipinanglilimos nila ang panglibing mo ay naba-bad trip sila sa iyo kasi pinapahirapan mo sila. Kung pwede lang nilang masabi, "Nung nabubuhay ka, andami mong arte; ngayon, hanggang sa kamatayan mo ay parusa ka pa rin!"

Oo nga pala, about sa haba naman ng lamay, depende pa kung magpapa-add-ons pa ang family mo ng formalin kasi baka may mga kaanak pa na iniintay or kung ipapa-retouch ka pa ng make-up para kahit paano e may dating ka naman sa big night ng 'last full show mo' or yung gabi ng huling lamay mo kung saan they will see you for the last time sa final viewing night mo. Expect na may picture taking kayo ng mga friends mo, smile-smile sila samantalang ikaw e dead na. Ewan ko kung paano aayusin or gagawan ng paraan ng mortician ang last post ng bangkay mo kasi depende iyon kung nagbaril ka ng sarili, naglason, nagbigti or whatever... syempre, in any case, mapapangiwi ka diyan at mahirap gawan ng paraan na ang mukha mo ay pasayahin kasi kahit saang anggulo ko tingnan, mukhang hindi naman nakaka-enjoy ang magpakamatay.

Discount ba ika mo? Anyway, may pakonswelo rin naman, yung misa ng pari pwedeng libre, kausapin lang si father ng masinsinan. Yung lapida nga pala, merong requirement na kapal: 2 inches daw para hindi agad-agad mababasag at hindi madaling lumubog basta-basta sa lupa. Ipinapa-order ang lapida in advance at syempre pasadya iyon para sa iyo lang kasi ilalagay doon ang pangalan mo, birthday at araw ng kamatayan mo or to be specific, ilalagay doon ang araw ng pagpapakamatay mo... parang 10K din ata iyon pero ano nga ba ang ilalagay sa epitaph mo? Rest in peace nga ba or nagpaparamdam pa kasi maraming unfinished business dahil maraming hindi na-settle na issues at hindi napag-usapang mahahalagang bagay sa pagitan mo at ng iyong mga mahal sa buhay (kaya tuloy yung bahay ng mga nagpakamatay e kinakatakutan sa neighborhood kasi sabi ng mga bata e meron daw nagpaparamdam na 'mumu' doon, ayan tuloy naging panakot ka pa tuloy ngayon ng mga nanay-nanay sa mga batang ginagabing maggala sa lansangan at mga batang ayaw matulog ng maaga). 


Ay oo nga pala, after ng libing huwag kalimutan na may padasal pa pala... may 40 days din, tapos meron ding babang luksa-- siguro naman after all those rituals e matatahimik na ang kaluluwa mo. By the way, lahat ng event na yun ay may pakain. 

Hindi lang iyan ang dapat nating isipin bago magpakamatay dahil mas masaklap pa ang "trauma" na iiwan mo sa buong pamilya mo. Kapag kaluluwa ka na, nakakalungkot na makita silang luhaan na may kasamang galit kasi ang simple lang pala ng ng problema mo e sumuko ka na agad-agad. Tapos kung kelan dead ka na e tsaka mo sasabihin na 'sana hindi na lang ako nagpakamatay kasi mas may magagawa pa pala ako kapag ako ay buhay pa.' Hay naku, kaya bago mag-suicide, isip-isip muna. Huwag masyadong emosyonal dahil sa pagpapakamatay, walang control-alt-delete or restart kapag na-game over na... sad to say, wala nang 'undo-undo' kapag na-dead ka na.

Ikaw,  habang buhay ka pa, huwag kang sumuko basta-basta, hayaan mong ang problema ang sumuko sa iyo... kung gusto mo ng pagbabago, tulungan mo ang iyong sarili. Lagi mong tatandaan na ang iniiyakan mo ngayon ay tatawanan mo rin bukas... at sasabihin mo kapag nalampasan mo ang lahat ng pagsubok na ito... "thank you God, hindi mo talaga ako pinababayaan."

Bata ka pa, huwag kang magmadali, ang kamatayan ay darating ng kusa kung oras mo na talaga. Kukunin ka na ni Lord kung iyon na ang kanyang 'WILL' na mangyari sa iyo kung kailan at saan nakahanda na ikaw at ang iyong buong pamilya sa anumang mangyayari sa iyo. 


Sa halip na madesperado ka ngayon, magdasal ka at laging manalig sa dakilang lumikha. Kapag may problem, just call a friend... and don't forget to call unto God... dahil si God ay ang ating pinaka-dakilang best friend na kahit kailan ay hinding-hinding ka huhusgahan at kahit kailan ay hinding-hindi ka iiwan!

Tandaan-- "Pain is temporary, but SUICIDE is PERMANENT!"

O, huwag ka nang mag-emote pa diyan, simulan mo na uli ngayon ang pagbabagong buhay mo! Tandaan, mo: HABANG MAY BUHAY AY MAY PAG-ASA!