Hell

Napakadilim… 

Hindi ko matanggap hanggang ngayon ang malabangungot na impiyernong aking kinasadlakan.

Napakabaho. Napakainit. Nakakauhaw.

Hindi ko malaman kung sadya ba talagang wala akong makita o nabulag na ba ako ng tuluyan. Pinipilit kong kumawala mula sa dagat-dagatang apoy na ito subalit laging may humahablot sa akin pailalim. Kagaya ko, nagnanais din ang iba na katulad kong sawing-palad na makaalpas sa  nakasusulasok na lugar na ito. Pagod na pagod na kami pare-pareho. Pero kailangang gumapang paibabaw upang makahinga… kung hindi malulunod kami sa kumunoy na ito.

Napaka-ingay... walang kapayapaan.

Kasama namin ang mga demonyo. Nagdurusa rin sila. Sa kabila ng aming pagdurusa… marami sa amin ang hindi makapagpigil ng aming sarili. Pare-pareho kaming humihingi ng tawad sa aming mga kasalanan subalit pinagsaraduhan na kami ng pinto ng langit. Isinumpa na kami… hindi ng Diyos na mapagmahal… kundi isinumpa kami ng aming pinaka-mismong sarili. Pinili namin ito… pinili naming masadlak dito sa impiyerno.

Uhaw na uhaw na ako… init na init pa… ramdam ko ang pagkabulok ng aking kalamnan. Dinig na dinig ko ang walang humpay na sigawan… ng pagmamakaawa… ng paghingi ng tawad. Araw at gabi… walang kapahingahan dito sa impiyerno.

Ang mga matatalas na mga kuko ang palaging sumusugat sa akin.

Sa kabila ng matinding kirot at hapdi ng aming mga tinatamong sugat ay hindi naman kami namamatay. Subalit… hindi rin naman kami gumagaling. Pakiramdam ko, nagnanakna na ang buo kong katawan. Pakiramdam ko, bawat himaymay ng aking kalamnan ay nilalamon ng cancer na napakasakit. Pakiramdam ko, napupunit ang aking mga laman at humihiwalay sa buto ng aking katawan. Naaamoy ko ang aking sariling katawan… nasusunog at nabubulok.

Ganito pala ang maisumpa ng sarili kong kagagawan.

Dati, mahal na mahal ko ang sarili ko… subalit sa paglipas ng mahabang panahon… nagalit na din ako sa aking sarili. Kung hindi ako naging makasarili… marahil, wala ako dito. 

Subalit, pagsisihan ko man ang aking mga nagawang pagkakamali ay huli na. Hindi na maibabalik ang lahat ng pagkakataong ibinigay sa akin ng Diyos upang magbago. Dito sa impiyerno ay wala nang pag-asa. Dito sa impiyerno puro pagdurusa na lamang... Dito sa impiyerno ay walang pagmamahal. Dito ako nabibilang... dahil ako mismo ay hindi nagmamamahal.

Ngayon ko napagtanto... "ang impiyerno ay hindi parusa ng Diyos sa mga sumuway sa kanya." Ang impiyerno ay isang dako sa kawalan na kinasasadlakan ng mga kaluluwang lumayo sa Diyos. Ang impiyerno pala ay ang pinakadulo ng destinasyon ng mga taong naliligaw ng landas. Lahat ng kasamaan patungo sa kasamaan ay dito nagwawakas! Nagdurusa ang lahat ng mga nasadlak dito dahil "pinili naming tanggihan ang pagmamahal ng Diyos."

Kapag walang nagmamahal sa iyo... wala ring magpo-protekta sa iyo. Dito sa impiyerno, walang makapag-protekta sa amin. Dahil nung nabubuhay pa kami... hindi mabilang na ulit naming tinanggihan at ipinagsawalang bahala ang pag-ibig ng Diyos. Hindi kami nagbago bagkus, nagmalaki pa at lalong nagpakasama.

Akala ko... walang katapusan ang kapangyarihan ko...
Akala ko... walang katapusan ang kayamanan ko...
Akala ko... ang talino ko ay sapat na upang linlangin ko maging ang Diyos na lumikha sa akin... HINDI PALA... NAGKAMALI AKO.

Ngayon ang lahat ng mga ipinagmamalaki ko: kapangyarihan, kayamanan, at katalinuhan ay ang mga apoy na tumutupok sa akin dito sa impiyerno.

Huwag ka nang sumunod sa akin dito sa impiyerno...
Magbago ka habang may panahon pa.

Ipagdasal mo kami...
kahit wala na kaming maaasahan...
Ipagdasal mo kami na hindi na lumala pa ang aming mga pagdurusa.

Panalangin:

"Panginoon, patawarin mo po ako sa aking mga pagkakasala. Iligtas mo po ako sa apoy ng impiyerno."

#engkwentro #denmar1978