Paralisado

Iyon pala ang pinakamahirap sa lahat
Iyong mabatid mo
Na hindi mo na hawak
Ang iyong sariling buhay
Dahil wala nang lakas
Ang mga kamay at paa
Namamanhid at hindi maiangat
Habang ang buong katawan
Ay nilalagnat
Dahil iginugupo na nang karamdaman
Nang impeksyon (infection) buhat sa mga sugat
Na makirot at wala nang kagalingan

Ni hindi maaaring itayo ang sarili
Na nakahandusay na lamang
Sa isang tabi
Habang binabangaw
At nangangalingasaw na lamang
Sa sariling ihi at dumi
Wala nang maaaring gawin
Kundi ang sumuko
At umasa
Na hayaan na lamang ang walang labang katawan
Sa kamay nang iba
Upang kalingain
Upang mahalin

Pinagpala ang mga kamay
Na humagod sa aking nananakit na katawan
Mga kamay na nagpaligo
Mga kamay na dumampot ng aking dumi sa katawan
Dahil nadama ko na ako ay tao
Kahit sa huling sandali ng aking hininga
Bago ako tuluyang pumanaw

Hindi ko man masambit
Sapagkat wala nang tinig mula sa aking bibig
Ang pagpaparaya ko na lamang
At mga hikbi mula sa aking sumusukong katawan
Ang tanging bumulong
Nang aking nag-uumapaw na pagpapasalamat...






Br. Dennis DC. Marquez, sSSS