Ang buhay mo ay hindi para sa iyo
Isang buhay na pumipintig at humihinga
‘Di-para sa sarili kundi para sa kapwa buhay
Upang timbangin ang kahulugan at dahilan upang mabuhay.
Wala kang pinagkakautangan ng buhay
‘Pagkat kasangkapan sila ng pagkasilang mo
Upang iluwal ka sa daigdig ng mga buhay at nakikidigma
Gaya ng paglalang sa kanila ng kanilang kapwa magulang.
Kapatid mo ang masa ng kapwa buhay
Na pumipintig at humihinga rin sa ilalim ng araw
Na tulad mo’y isang bahagi ng mukha ng sandaigdigan
Na walang pinag-iba sa iyong pinagpalang kaluluwa.
At ang kalayaan ay ipinakikilala ko sa iyo
Hindi bilang kasaysayan, kundi bilang ikaw
Mula ng talikuran mo ang iyong sarili’t ibinahagi para sa iba
At nang ibinuwis mo ang iyong dugo dahil sa pag-ibig sa kapwa.
Ikaw ang ama’t ina ng laksang musmos na kaisipan
Na darating at lilisan baon ang iyong mga aral
Ikaw ang ilaw ng isang pusikit na liwanag
Nang isang sisibol, lalago at tatayog balang araw.
Tanglaw ka sa bayan ng bawat pagal ng nilikha
Na uhaw sa karununga’t iginugupo ng kaapihan
Ikaw ang pag-asa ng bawat hibik ng maralita
Na dinidikdik sa hukay ng tanikala ng kahirapan.
Tunguhin mong kabundukan, galugarin masukal na kagubatan
Doo’y may dumadalangin na sila’y mapaglingkuran
Maglakbay ka sa kapatagan, bumaybay sa tabing dagat
Sundin mo ang iyong puso, maging sa likod ng rehas na bakal.
Ang kapayapaa’y ihatid mo sa bawat bayan at lun’sod
Katukin ang bawat puso ng nag-uumpugang prinsipyo
Magkakapatid, magkakadugo, Ipaalala mo sa kanila:
“Ang pagmamahal ng isang tao”
Na iyong ‘di-lang bibigkasin, kundi isasagawa rin.
Ipakilala mo ang karapatan at pagrespeto sa kanilang kapwa
Turuan mo silang mangarap ng sama-sama bawat lahi
Sa isang bubong ng kalangitan, walang puwang ang digmaan
Kung paiiralin sa bawat puso ang diwa ng katarungan.
Ingatan mo ang iyong sarili’t ‘wag sumuko ka’ylan man
‘Pagkat ikaw ang buhay na katugunan ng bawat nangangarap na kabataan
Kapag ikaw ay napagod dahil ikaw ay tao lang
Alalahanin mo ako sa iyong pag-iisa na iyong naging guro din.
Ikaw ay ikaw, oo, walang pinag-iba sa iba
Ngunit ang kalooban mo’y higit na dalisay
Doon umaagos ang lahat ng luha at saya
Sa bawat pagdating at paglisan ng bawat tinuruan.
Kapag ikaw ay tumanda na, gaya ko’t nangungulila
Sila’y darating sa banig ng iyong karamdaman
Isa-isang magpapadama ng kanilang palad pasasalamat
Sa kabila ng kulubot, naghihingalo at hukot mong katawan.
“Wag kang lumuha aking anak, kamataya’y hangganan ng buhay
Kandila’y nauupos rin, naghihingalo’t umaandap
Ikaw ang nagsisilbing liwanag ko sa huling sandali
Isang buhay ang lilipas…laksang buhay ang papalit.”
Didilim ang langit sa bawat tao balang araw
Subalit hindi ang tinig mo na patuloy na aalingawngaw
Ala-ala ng kabayaniha’y mananatiling sariwa
Sa puso ng bawat kabataang iyong matiyagang tinuruan.
No comments:
Post a Comment