Kamatayan

Ang buhay ay tila putungo lagi sa kamatayan
Sa bawat hakbang lagi natin
Mula ng ating pagkasilang
Nang tayo ay lumaki
Mula sa ating kabataan

Hindi man natin namamalayan
Subalit tayo ay napapaalalahanan
Kapag may nababalitaan tayong pumanaw
Kapag may kalamidad na rumagasa
Sa tuwing may nawawala
Mga bagay na naluluoy ng panahon
Mga bagay na ibinabaon sa hukay
Nang kamatayan at ng kahapon...

Sa bawat gabi ng bawat burol
Naroon ang mga matang lumuluha
Mga pusong nangungulila
Dahil nawalan ng pinakamamahal sa buhay

May mga panalanging inihahandog
Para sa mga katawang nagtitiis ng pagpapakasakit
Habang nakakaramdam ng hirap ng paghihingalo
Para sa huling hininga patungo sa kamatayan

At may nanatiling lumalaban din para mabuhay
Pilit tinatakasan ang hagupit ng kamatayan
Ang iba ay biktima ng mapait na karanasan
Upang sapitin nila ang malagim na katapusan

Oo, lahat tayo ay mamamatay
Pagkat ang kamatayan ay totoong hangganan ng buhay
Subalit ang buhay ay marapat nating pasalamatan
Mula sa Dakilang Lumikha na dahilan ng ating buhay

Palalimin natin ang pagpapakahulugan natin sa ating buhay
Pagkat ang bawat buhay ay regalong may dahilan at may kaugnayan
Masugatan man tayo sa ating pakikibaka sa ating pang-araw-araw na buhay
Bumangon tayo na may pag-asa matapos mahilom ang ating mga iniindang karamdaman

Ganun naman talaga ang kahiwagaan ng buhay
Lagi tayong may mga tanong sa ating sarili
Na kalimita'y hindi natin kayang sagutin:
Kung para saan ang ating buhay kung ito'y papanaw din lamang?
Kung bakit ang kaligayahan ng tao ay panandali at paimbabaw lang?
Kung bakit tayo kinakailangang igupo ng dusa at sakit?
Kung saan patutungo ang buhay na ito?
Mga katanungang buong buhay nating hinahanap
Na ang sagot ay kalimitang...hindi natin agad masumpungan

Subalit kung ang ating buhay
Ay maging dahilan din ng ibang buhay
Maaaring magkaroon ng higit na pagpapakahulugan ang ating buhay
Isang pag-ibig ang sisibol mula sa ating tigang na kaluluwa
Na didilig sa bawat puso na masasaling nang ating buhay...





===
go to a recollection:
http://denmar1978.blogspot.com/2013/04/one-week-on-line-recollection.html

Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Kaligayahan ng Pagbibigay

Lagi kong tinatanong ang sarili
Kung bakit kung minsan
O kaya bakit madalas
Nahihirapan ako magbahagi sa aking kapwa
Kung bakit mahirap ang magbigay
Kung bakit mahirap ang magsakripisyo para sa iba

Dahil marami palang sakit sa aking puso
Mga pait na aking naranasan
Mula sa aking nakaraan
Na akin pang ninamnam hanggang sa mga sandaling ito
Na nanatili pa ring kumukurot
At umiiyak sa loob ng aking pagkatao

Saan ka nga ba naman huhugot ng pagiging bukas-palad (pagiging mapagbigay)
Kung sa iyong nakaraan, ikaw ay pinagdamutan
Saan ka huhugot nga naman ng pagmamahal
Kung lumaki ka sa isang tahanan at lugar na hindi ka inibig kaylan man
Ano nga ba naman ang maibabahagi ko sa aking kapwa
Kung wala noon sa aking puso
Ano ang maibibigay ko
Kung ang mga bagay na ito ang kinau-uhawan ko

Marami akong galit
Maraming tampo at himutok sa daigdig
Na hindi ko na malaman kung saan nagmumula
Kahit paos na-- ang mga ito ay nanatili pa ring naghuhumiyaw
At nais pa ring makipaglaban sa aking natitirang kabutihan
Dahilan upang isara ko ang aking mga palad
Dahilan upang tikisin ko ang aking kapwa
At ang pinaka-hindi makatao
Ang magtanim ng paghihiganti...
Ang umani ng makasariling katarungan

Subalit wala palang pangmatagalang kasiyahan
Mula sa mga makamundong bagay na inari kong akin
Na lahat na itinuring kong aking pinaghirapan
Mula sa aking mga tagumpay
Mula sa aking pagtitiis
Mula sa inangkin kong bunga ng aking dugo at pawis
Nang gawin kong umaga ang gabi
Upang makamit ko ang lahat ng aking inibig
Pangarap na inakala kong susi sa aking kaligayahan
At naging pader ko upang ihiwalay ko ang aking sarili
Sa aking kapwa na nagdaralita at nangangailangan
Habang sila ay walang makain
O masilungan
Kung saan man sila abutin ng gutom at dilim

Subalit sa paglipas ng panahon
Matapos magbuhay hari ako sa makasarili kong mundo
Naupos na rin ang alab ng aking inakalang kaligayahan
Sapagkat laging may kulang
Laging sumisibol ang tanong na lagi kong iniiwasan:
"Bakit hindi ako nagiging masaya sa kabila ng lahat..."
Dahil ang aking pagkatao pala
Ay hindi nilikha para sa aking sarili
Kundi para sa aking kapwa
Upang magmahal at maglingkod sa kanila

Ang buhay pala ay para sa kapwa buhay
Ang lahat ng mayroon ako ay mula rin pala sa Dakilang Lumikha
Kung kaya kung magbahagi man ako
Wala pa rin pala sa aking mawawala
Dahil ang aking ibabahagi
Ay ang mga biyaya ko lamang
Na natamasa dahil sa awa ng Dyos Ama

Sa edad kong ito... huli na kaya ang lahat?
Matapos akong matauhan mula sa aking pangungulila
May oras pa ba upang baguhin ko ang lahat?
Makikilala pa kaya ako ng Dyos na hindi ko kinikalala
At naalala ko lamang ngayong ako ay may karamdaman na

Habang ako ay nakaratay sa banig ng karamdaman
Habang binibilang ko ang patak ng likido
Na dahan-dahang dumadaloy sa linya ng aking 'dextrose'
Kung kaylan hirap na akong huminga kahit may 'oxygen tank'
Sa lalong madaling salita... habang hinihintay ko ang aking kamatayan
May magagawa pa ba ako upang sagipin ang aking kaluluwa
Kung totoo man ang sinasabi nilang dagat-dagatang apoy
Ang kintatatakutan kong impiyerno...

Kung makakahiling lang muli ako...
Kahit ngayong pasko na ito
Sana magbago ang lahat
Sana maging malakas muli ako
Sana marating ko ang nais kong mapuntahan
At makita ang mga taong matagal ko nang iniiwasan
Pero bago iyon...
Kinakailangan kong wasakin ang pader na naghihiwalay sa akin at sa kanila
At buksan ang aking puso upang magbigay ng ganap sa aking kapwa...
Mahirap
Mabigat
Masakit na para sa nahuhutok kong kalamnan
Subalit kailangan kong lumaya
Mula sa aking sariling kahinaan
Mula sa aking sariling hangganan
Ay kailangan kong lumampas
Hindi para sa akin
Sa pagkakataong ito...
Para sa aking kapwa...

Hanggang ang liwanag ng Dyos
Ay suminag sa aking puso
Upang magpatulong sa aking 'nurse' na sumakay sa aking 'wheel chair'
Dala-dala ko ang mga abubot na kaya kong kalungin sa aking kandungan
At magmistulang 'Sta. Claus' sa lahat ng mga masalubong ko
Ito pala ang sinasabing pagbabago
Nakakapag-paindak ng puso at kaluluwa
Nagbibigay ng lakas sa napapagod na katawan
At nakakapagpa-luha sa bawat ngiti at halakhak mula sa aking kapwa

Ang pinakamaganda palang pangarapin sa buhay na ito
Upang higit na maging makahulugan ang buhay ng tao
Ay ang makapag-hatid ng kaligayahan sa ating kapwa
Upang mapasaya ko ang Panginoon
Sa pamamagitan ng aking kapwa
Oo... marami nga akong pwedeng maibahagi sa aking kapwa
Pero ang pinakamahalaga pala
Ay ang maibahagi ko ang isang bagay na matagal ko nang ipinagdamot
Iyon ay ang aking sarili...
Na marunong din palang maawa sa kapwa ko nakakaawa
Na maaari rin palang magmahal sa kapwa ko kamahal-mahal...

Kahit na napagod ako...
Masaya kong ipipikit ang aking mga mata
Ang sandaling ito ay tila isang walang hanggan
Na ituturing kong kayamanan
Hanggang sa magkita kami ng Dakilang Ama
Kung hindi ko man masilayan ang bagong umaga bukas
Papanaw akong may ngiti
At may pagpapasalamat
Dahil alam ko na kung gaano kamapag-bigay ang Dyos Ama
Nang ibigay Nya ang pinakamamahal Nyang Anak
Upang tubusin ang taong katulad ko na makasalanan...

Malalaman mo palang totoong nagbibigay ka
Kung ang ibinabahagi mo ay ang pinakamamahal mo
Palagi... ito ay masakit
Dahil sa pagbibigay mo sa iyong kapwa
Kinakailangan kang magtiis
Upang ang dahilan ng iyong kaligayahan
Ay ibigay mo ng buong puso
Sa mga taong higit na nangangailangan
Subalit ang bawat nawala at ating isinakripisyo
Ay pupunan din ng Dyos na Lumikha
Nang mga pagpapala na walang patid
At kaligayahang na laging nag-uumapaw...





===
go to a recollection:
http://denmar1978.blogspot.com/2013/04/one-week-on-line-recollection.html

Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Sakripisyo

Mahirap ipaunawa kung saan ako pupunta
Doon kasi iyon sa lugar na hindi mo magugustuhan
Dahil matinik na landas ang susundan kong mga bakas
Habang binabagtas ko ang masukal at ilang na kagubatan

Malimit aabutin ako ng dilim sa kawalan
Kung saan liwanag ng buwan lamang ang aking tanglaw
Sa umaga, nakapapasong init ng araw ang aking suuungin
O malakas na buhos ng ulan ang kailangang tiisin

Sa aking 'back pack' andun na ang lahat
Ilang pagkain at mga gamot ang aking bitbit
Hindi ito para sa akin kundi para sa aking dadalawin
Na masayang naghihintay sa akin at sasalubong pagdating

Maalikabok man ang daan o maputik kapag maulan
O ilang araw man ang aking kinakailangang lakarin
Hindi ako mapipigilan sa aking niyakap na hangarin
Upang marating ang aking mga mag-aaral na naghihintay sa akin

Sasama ka pa ba sa akin kahit abutin tayo ng sigwa?
Nang biglang pagtaas ng tubig sa gitna ng kabundukan
Kung saan ang bawat bangin ay isang pagpapa-alala
Na ang ating isang buhay ay isang pagbabahagi sa ating kapwa

Wala akong maisusukli sa iyo kung ikaw ay sumama
Dahil salat sa kayamanan ang aking mga tinuturuan
Kundi isang pamilya nang nagmamalasakit na kaibigan
Ang iyong masusumpungan dahil sa pag-ibig sa iyong kapwa.




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Gospel Mt 25:14-30: The Parable of the Talents

I believe that every one of us is endowed by God with a talent. Others, may even realized that God has given them more than a talent. These talents are special. Aside from the fact that these are God-given talents, these talents make us unique as a person.

In line with this, allow me to render a part of a song:
I raise my heart as my offering
A pure intention of my sacrifice
As I give back to You, O Lord
All what You own in me…

As I give back to You, O Lord All what You own in me… Like you, God has given me a talent. And what I have just sung is a part of a song which I myself composed.

The servants in the gospel today in the parable of the talents, are almost like us. Some of us here would use their talent wisely and make good profit out of it. But sadly, some of us may not even recognize their God-given talent because they are more ashamed of it rather than being proud.

Let me illustrate the gospel of today with these three points. First, we are mere stewards of God-given talents; second, God is happy when we use our talents wisely; and third, we are called by God to share our talents to others.

First of all, our talents are God given. Since our talents are God-given, we are called by God to be responsible stewards. We are mere stewards of all the gifts from God we transform it into a life giving and life sustaining human creation. We must always remember that good stewardship is a way of life; through it we express the glory of God’s kingdom.

Second, I want you to know that God is very happy when we use our talents wisely. Remember that from the gospel of today, the servant with three talents has the same reward with the servant with five talents. And with this, the master wants to share his joy to these two servants. To share the master’s joy means to share from God His heavenly Kingdom. Brothers and sisters, God is a generous God. If only he would find us as a responsible steward, He will be generous to give us more blessings. We must remember that in our life’s journey, God is not counting our failures, but our trustworthiness to remain faithful in accordance to His will.

Let us affirm our life’s journey with God. Let us say in our hearts: On my journey with God, I am letting Him lead. I let things go and let my God to do His will in me. I trust Him with all my heart. And on my journey I know that He is near. It means that we are not afraid to use our talent because we know that God is near.

Third, we are called by God to share our talents to others. We must remember that talents are blessings from God, and what we are offering to others are the same talents and blessing that we received from God. As a community of God, we must realize that: we need to appreciate one another; as a community of God, we must realize that: we must value one another… because must realize that we need one another. Each one of us with a unique talent contributes a piece of a puzzle into God’s greater glory where we can claim that: in diversity, we have unity. And we are united by God’s mercy.

The Catholic Bishops Conference of the Philippines (CBCP) points out that there is no one who is so poor that he cannot give something to others, nor too rich not to need for other’s for help. We can always contribute and give our share. I remember, Diocese of Cubao launch this project on stewardship: Share your Talent, Treasure, and Time. Talent: to participate in Church’s activities. Treasure: To support church’s activities. Time: to be committed in every church’s activity.

As good stewards, let us always remember these three points: first, we are mere stewards of God-given talents; second, God is happy when we use our talents wisely; and third, we are called by God to share our talents to others.
Let us appreciate one another. Let us say to one another: Thank you for the memories we've shared for giving me a home in your heart. Thank you for the life that you've shared I found a family in you. You've touched me more than anyone else. You've moved me and inspired me to do my best. You made me feel, you made me realized the value that's in me. You loved me as your friend. You're my family.

And to God let us give our thanksgiving.
Take me Lord as Your servant
Fill my heart with Your faith
As I move with Your Spirit
Lead me Lord, as Your servant...
...where You are...
Lead me Lord, as Your servant...
...where You are...

In our celebration of the Eucharist, let us ask God to make us good stewards…

Amen.




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

December 8-- Immaculate Conception of Mary

Just recently, from YouTube through Facebook, a friend of mine shared a mother’s story (see link: http://www.youtube.com/watch?v=oyxRjmQx-Os&feature=related). When Japan was shocked by a powerful earthquake, many houses collapsed. After few days, rescuers reached the devastated area and they started digging for the remains of the victims. Suddenly, they were astounded when they lifted a slab of wood that pressed onto a dead woman’s back who was in a posture of kneeling with her arms on the ground as if she’s stopping the slab to further drop even for some few more inches. The rescuers stretched her cold dead body. They were right, there was something beneath her, something wrapped in a blanket. They open the blanket slowly… ‘God’s grace!,’ they exclaim, they can’t believe… there’s a child wrapped in it. The child was almost dead… not moving nor responding. They immediately brought the child to a safer ground for first aid medication, but when they fully unwrapped the blanket they discovered a celfon. They charged it, turned it on and the picture of the woman who appears to be the mother of the child was on the screen with the child. When they pressed to play the last recorded message of the mother, they heard her saying these words in agony of pain: “please tell my baby, that I love Him…” The baby opened his little eyes when he recognized the voice of his mother; he started to cry even in a very weak voice.

In our story, the mother gave her life to her baby. The mother, upon the occurrence of that terrible earthquake, even without thinking, automatically run to cover her baby. Her instant reaction was to protect her child. It was a mother instinct. This motherly instinct happens because of love; and this would reach even to the point of death. In the story, we witnessed that motherhood is all about self-giving… all about loving.

Today, we celebrate the Feast of the Immaculate Conception. The Immaculate Conception is one of the Dogmas of the Church. A Dogma of the Church is a teaching of the church which we believe as an entire church. From the opening prayer, we heard that God, the Father, prepared the Virgin Mary to be the worthy mother of His only son. In fact, the Feast of the Immaculate Conception literally refers to the conception of Mary, which after nine months will be born on her birthday on September 8. But, as Filipino we often associate this feast to the virginal conception of Jesus: this is because we understand that without Mary, there would also be no Jesus Christ.

To give you a more adept insight about the significance of our feast today, allow me to share three important points about the Immaculate Conception of Mary: first, Mary was conceived free from sin and preserved by God to be the mother of the Messiah; second, with Mary’s response, she is called ‘blessed among women” by every generations; third, Mary is our hope as Christians.

First, Mary was conceived free from sin and preserved by God to be the mother of the Messiah. When the Angel announced to her that she will bore the Son of God, she accepted by saying “yes, thy will be done,” she responded with gladness in faith to God’s gift. For Mary, she knew that it would be a risky situation for it will be a matter of life and death in their culture if a woman began to conceive without a known husband. It would be a shame to her family and ridicule to their biased society. That because of this, she would be sentenced to die by stoning. But, she didn’t mind all these probable sources of fears because of her obedience to God. With Mary’s fiat to God, the destiny of human race has been changed forever. By being the blameless Mother of the only Son of God, we were saved from the bondage of sin.

Second, Mary is called ‘Blessed among women’ by every generations. We, as Catholics, are very thankful to Mary’s gift to us. Without her great ‘fiat,’ a Messiah wouldn’t have been born. Our history proves that Mary is honored in different ages. In the Eastern Church, as early as the 7th century, there’s already a feast of the called the Conception of Mary. The celebration reached the West, especially England towards the 10th century. From then on, the feast passed into Europe, and become a feast of the Immaculate Conception. The feast was made a holy day of obligation by Clement XI in 1708. The invocation “O, Mary conceived without sin, pray for us who have recourse thee” confirming Mary’s freedom from all stains of sins was affirmed by accounts of The Miraculous Medal apparitions to St. Catherine Laboure in 1830. Finally, in 1854, the Immaculate Conception was defined by Pope Pius IX in the bull Ineffabilis Deus, the Dogma of the Immaculate Conception which stressed that “Mary was never bound by any guilt of original sin.” And from then on, through this feast, we commemorate as one Christian family the Blessedness of our Lady, being conceived without sin.

Third, Mary is our hope as Christians. The most important thing that we should remember about the Immaculate Conception is the assurance that she was redeemed despite the original sin which is rooted from Adam and Eve that separated humanity from God. Mary was conceived sinless, that is she was redeemed by the grace of her Son, Jesus who died for all of us sinners on the Calvary. We can see that redemption is fully at work in the Immaculate Conception of Mary. We can say that through this gift, Mary is the fully healed one: she never had the spiritual flaws that hold us back from total love of God. What she has in her pondering heart were songs of thanksgiving to God’s greatness and glory. Thus the Immaculate Conception allowed Mary’s ‘yes’ at the Annunciation to be limitless, without any unconscious restriction.

Mary, was preserved by God from the stain of original sin. As our source of hope, God let her to share in His plan of saving the fallen humanity from sinfulness through His Son Jesus Christ. Her life here on earth was really exemplary, really worth emulating for all of us. As a child, she’d been a very obedient child to her parents, St. Anne and St. Joaquim. As a woman, she’d been very obedient to God. Her meekness and purity of heart has made her delightful in the sight of God. As the mother of God, she offered her womb to be the first tabernacle of God. She was the first to worship the Son of God. She was the first witness to the Son of Man. Even at the foot of the cross, as a mother, she remained and suffered with Jesus. All through her life, from her conception and her assumption to heaven, we have witnessed that she remained sinless in a world that challenges everybody’s virtue. Until now, in her apparitions, she as our mediator to Jesus Christ as Jesus Christ to the Father, as the mother of the church, she continuously prays for all us, from our conversion from all our sins.
Let us always remember the importance of the feast of today, the Immaculate Conception of Mary. Let us always keep in our heart that: Mary was conceived free from sin and preserved by God to be the mother of the Messiah; that with Mary’s response, she is called ‘blessed among women by every generations’ and we share her blessedness through her Son Jesus Christ; and that Mary is our hope as Christians. Let us always emulate Mary’s meekness, gentleness, and obedience to God… which are all deeply rooted in her authentic ‘love for God.’

In today’s celebration of the Eucharist, let us pray to God that like Mary, we would also serve God and say our ‘yes’ to His call.

Amen.




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Trauma

Ano nga ba ang pakiramdam nang binabalikan mo ang isang bagay na nakakasugat sa iyo?
Maaaring ang tawag doon ay katapangan
Dahil mahirap muling tingnan ang isang bagay na nagmulat sa iyong natutulog na damdamin....
Mahirap muling sulyapan ang isang bagay na nagturo sa iyo upang magalit sa isang bagay na hanggat maaari ay pilit mong iniiwasan
Mahirap pakitunguhan ang isang bagay na bumasag sa iyo ng paulit-ulit....


Masakit at masyadong nakakapagod
Subalit mahirap kalimutan ang bahid ng pait at kalungkutan
Naroon lagi ang mga latak ng nakaraan
Sa puso natin na ito ay patuloy na kumukurot
Nangungulila rin pala tayo sa mga bagay na sadyang nagbigay kaligayahan
Kahit sa mga bagay na nais nating kalimutan
Kung saan tayo nasadlak
Kung saan tayo napariwara
Nawala at muling nahanap
Nadapa at muling nakabangon
Subalit... sabandang huli...
Mai-isip mong kailangan din palang balik-balikan
Upang gunitain
Ang ating pagkamatay at muling nabuhay...

Bakit nga ba?

Bakit nga ba may mga bagay na kinakalilangang balik-balikan
Pwede naman sanang hindi na
Kaya lang kapag tumambad na sa iyong paningin
Wala ka nang magagawa
Sa mga multo ng kahapon
Nang ating mga madidilim na gabing pilit tinatakasan...

Malayang dumadaloy upang salingin ng paulit-ulit
Ang ating mga pangamba at pagkatakot
Madalas...
Mas kinatatakutan pala natin
Ang ating mga sarili
Dahil mas masakit pala ang masaktan
Kaysa sa makasakit ng iba...

Bawat Isang Saglit

Hanggang kaylan ikaw maninikis
Sa aking panaghoy kaylan ka darating
Hanggang saan ikaw ay magtatago
Sa aking pagtawag kaylan ka tutugon?

Kung sakaling ikaw ay mabigo
Sa paglakbay ikaw ay mapagod
Narito ako, sa iyo ay nananabik
Naghihintay bawat isang saglit...





===
go to a recollection:
http://denmar1978.blogspot.com/2013/04/one-week-on-line-recollection.html

Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Bawat Pasko

Pasko'y narito na ngunit nangungulila
Tanging ala-ala ang kapiling ko ngayong pasko
Kung maari lang sana humiling ngayong pasko
Ang nais ko ay... makapiling ka...

Paskong anong lungkot nananabik sa piling mo
Sa araw ng Pasko lumuluha dahil sa iyo
Pangarap kang mahagkan, hangad na makasalo
Sana, makapiling ka ngayong pasko...

Paskong anong lamig paskong nananabik
Malayo ka man sa aking nangungulilang piling
Mananatili pa rin akong tapat na maghihintay
Sa iyo bawat pasko...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Kuntento

Malimit...
marami akong reklamo sa mga bagay-bagay
Wala akong laging kasiyahan
Para sa akin palaging may kulang
Lagi akong may hinahanap pa
Lagi akong may hinahangad pang iba...

Pero...
Ang aking napagtanto
Ang buhay pala ay parang isang mahabang pila sa lahat ng mga bagay
Kung saan... may mas mahabang pila pa pala na nakasunod sa akin
Na marami palang gusto ng aking kinalalagyan na nasa dulo ng mahabang pila
Na dapat pala...
Ako'y magpasalamat sa halip na magreklamo
At maghangad ng wala...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Pananatili

Kapag nasaling ka ng Panginoon
Walang salitaang mamumutawi
'Pagkat puso sa puso ang nag-uusap at nagkakaunawaan
Tanging mainit na pakiramdam ang naglalagablab sa iyong damdaming sinisilaban ng pag-ibig ng Dyos
Luluha ka nang pagtangis ng kagalakan
At aayawin mong mawalay sa kanyang sinapupunan...

Subalit...
Upang mapalapit tayo sa Amang Lumikha
Kinakailangan ding maging banal tayo
Manatili sa kabutihan
At hindi lumihis sa kanyang mga pangaral...

Ang magpatawad...
Ang magmahal..
Ang makita ang Dyos sa ating kapwa
Bilang buhay na Kristo na sa ati'y nananahan sa bawat araw
At sa bawat sandali nang ating buhay
At sa bawat hininga na ating inia-alay sa ating Dakilang Lumikha...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Kawalan

Tinuruan ako ng aking kawalan upang lumuha
Upang tumangis sa mga bagay-bagay na wala ako
Oo... kinaa-awaan ko ang aking sarili
Sapagkat nakakaramdam ako ng pagka-inggit
Nakita ko at nadama kung paano ang kawalang kinalalagyan ko
Ang magtakwil sa akin at gumawa ng pader na hadlang
Sa pagitan ng mga gaya kong inaapi nang mga makapangyarihan....

Naramdaman kong maawa sa aking sarili
Hanggang sa ang kawalang ito ang siya ring magturo sa akin
Upang sa ibang bahagi ng aking buhay
Ay makilala ko ang aking sarili
Na may mga bagay na mayroon din pala ako sa kabila ng aking kawalan
Na nakaukit na pagpapala mula sa aking Panginoon
Na ngayon ay niyayakap kong biyaya at inaangking meron ako
Sapagkat ito ay dalisay na bumubukal mula sa aking puso at kaluluwa...

Buong buhay na pagtitiis...
Manaka-nakang pagluha...
Sandaling pagtatampo at galit...
Na mabilis na pinapawi ng aking pagpapatawad...
at nag-uumapaw na pagmamahal...
Kung kaya kahit na sa matindinding karukhaan
Kaya kong humalakhak mula sa kaibuturan ng aking puso
Nang walang pagtatangi
O bahid ng pagkukunyari...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

The Repentant Thief

It’s very painful to be nailed on the cross. I can feel my own warm blood drifting from my veins drop by drop. Time seems to stop as my heart keeps on pounding intensely to the horror that I myself is the victim. Pain ridicules me more than the shame of being naked in front of the witnessing crowd.

I can still remember... I thought I can finally have that bag of silvers I looted from that greedy tax collector. The Romans took everything from me. I needed to feed my hungry family. But, they chase me. They sentenced me to be crucified. I’m now afraid. I couldn’t believe. I tried to run away but they were many and stronger than I was. They dragged me here with these two others to be nailed on the cross.

I pleaded. I said "…please don’t hurt me." I urged them to have pity on me. I tried to resist... but they held me… they pushed me to the cross lying on the ground. They stripped me naked to show my shame! They forcefully stretched both of my arms. One of them open my left palm. I felt the tip of the nail and the sudden jolt of pain over it by a hammer that made me to shout terribly. "Yahweh!" The pounding keeps on as there will be no end to my misery... it's all pain. Then, the most painful part, they hit my feet with another nail. I felt how the nail crushed my bones... One more painful blow of a hammer...there, I lose my consciousness. I went black...

The pain woke me. I thought I was dreaming but it’s true. I felt fresh warm blood dripping so slowly from my wounds...My family is over there among the bewildered crowds, crying but helpless. I heard my companion cursing the man, whose name is Yeshua (Jesus), to help himself out of the cross. The man seems to be so silent. I heard Him praying to the what he said, to his Abba (Father). He even forgive others even on the cross.

My companion, the one who curse this guy in our middle, and I were robbers. We are just paying the crime we did. But this man, I heard that He’ve done so many good things. I remember, He talks about heaven. He heals. He've done miracles. He even raised the dead. Why?

He looked at me with His calm eyes. I know He’s in great pain. He’s body, full of scourges. Blood drips from Him so fast. I told him, “I believe in what you’ve said. Remember me when you’re in paradise. I also want to be there.” Then, generously, he promised me that heaven He’s been talking about.

All the pains I am suffering that moment were suddenly turned into a sweet hope of tomorrow in the afterlife— that I could be saved from the fires of gehenna (hell) in a heaven which is free of hunger, injustice and where I can be a renewed person again. I now claim that I can die peacefully with the man whom I just met but whom I believed with my whole heart.

A terrible earthquake shook the ground. One of the Roman soldier with a hammer hurriedly run towards me...Then suddenly, I felt a great pain on my legs. My bones in my legs were broken by the guard. I can’t breath anymore. The pain rushed deeply. My heart pounded... I now feel that my time has come... Fear has caused me to tremble. But I’m helpless. I can’t shout anyore. Only tears flaws from my eyes as I grasped for breath. There’s nothing I can do. I need now to let go and let death welcomes me in her bosom.

I can still see the guard pushing a lance into the dead Yeshua (Jesus). But, water and blood rushed out of Him. That can’t be! Am I seeing a miracle because I’m hallucinating? What I know... what He’s saying were all true. I know deep in my soul that He’s telling the truth. Veritas (truth). It seems that He’s not a stranger to me. I know that He’s always been a part of me…a God I now recognized in my midst. A God who promised to dwell in me now at the hour of my death. My Lord and my God... my creator and my redeemer...





Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

The Eucharist

In the breaking of the bread
We have seen You, Lord Jesus Christ
In the sharing of Your gift
We partake and we embrace
Your body and blood that we received

Through your death, we now remain
Your sacrifice of love redeemed us from our sins
Looking back from Your empty grave
We now proclaim "You're here!"
Living and dwelling in our hearts!

Our frightened hearts are now at rest
Our longing souls were filled with Your love
For salvation is now at hand
With Your Spirit we will go
Spreading Your victory
Till the advent of Your time...

In the breaking of the bread
We have seen You, Lord Jesus Christ
In the sharing of Your gift
We partake and we embrace
Your body and blood that we received...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Messiah

Hear Your people longing for You
In the midst of our trials crying for You
When there's no peace and justice
Your love is our strength
When there's oppression of the weak
Our hope will not fade because of You...

We believe that you will come
To raise us from oppression
O, Messiah of compassion of love
Bring salvation and peace to your people

We believe that you will heal us
From being wounded You will lift our withered spirits
O, Messiah of forgiveness and love
Teach our hearts Your ways...

Hear Your people longing for You
In the midst of our trials crying for You
When there's no peace and justice
Your love is our strength
When there's oppression of the weak
Our hope will not fade because of You...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Mula sa mga Wala

Akala ko...habang buhay na akong magiging masaya
Kung lahat ng mga bagay na aking aking hinangad
At kinasasabikan mula ng aking pagkabata
Ay makakamit ko bilang katuparan ng aking mga pinapangarap

Dati nagagalit ako kapag may mga bagay na wala
Dahil ipinanganak akong mahirap
Nung ako ay nagkaroon ng kakayanan
Halos isumpa ko na ang mga panahong ako ay walang-wala
Hindi naman ako naghahangad ng sobra-sobra
Kaya lang...
Ramdam ko ang awa ko sa aking sarili
Kapag wala akong mga bagay-bagay
Na makakapagpasaya sa akin
Mula sa kaibuturan ng aking pagkatao
Na naghahangad na makasabay
Sa ating kasalukuyang panahon

Kaiga-igaya sa paningin
Ang mga kumikinang na bagay
Mala-kristal na ayaw ko halos madungisan
Na halos aking ipagkait na mahawakan
Kahit na sa aking sarili
Inangkin ko ang mga bagay na tulad nito
Bilang tropeo ko sa lahat ng aking pagsusumikap
Upang maiangat ko ang aking sarili
Mula sa pagdaralitang aking nakagisnan...

Hanggang lahat ng aking mga hinangad
At kinasasabikan mula ng aking pagkabata
Ay aking nakamit bilang katuparan ng aking mga pangarap
Mula sa mga mamahaling damit
Hanggang sa mga pagkain at inuming hindi ko natikman
Mga kasangkapan at ari-arian
Na sobra-sobra pa sa aking pangangailangan
Ay halos naging pangkaraniwan na lang
Na pangitain at gawain ko sa araw-araw na buhay

Nawala na ang mahika (magic) na tulad nang dati kong nararamdaman
Na nagpapamangha sa akin sa tuwing may mga bagay-bagay
Akong nasasaksihan at nakakamit
At nagpapangiti sa akin
Mula sa kaibuturan ng aking puso at kaluluwa...

Bahagi ba ito ng aking kabataan
Na aking nais balik-balikan
O isang pagkabilanggo at pagka-alipin
Sa mga bagay-bagay na makikinang?

Ngayong ako ay nagkaka-edad na
Aking napagtanto...
Na mula sa mga bagay na wala
Ay nagkakaroon ang isang tao
Ang mga bagay na wala
At nagpapa-galaw sa kanya upang mangarap at umasa
At upang magbahagi ng pagmamahal

Ang kawalan ay nakakabasag ng pagkatao
Nakakapunit ng kaluluwa at nakakadurog ng puso
Subalit mula sa mga mapapait na bagay na ito
Iniluwal ng aking mga karanasan sa mundong ibabaw
Ang bagong ako na nagsusumikap sa buhay...

Marahil kung hindi ako nagtiis
Kung ako ay sumuko sa tinatawag na laban ng buhay
Maaaring hindi ko narating ang mga bagay na ninais kong puntahan
O makuha ang ang mga bagay-bagay na aking hinangad

Subalit napagtanto ko...
Paano naman ang iba na hindi nabiyayaan ng kapangyarihan makapag-isip
O ng kakayahang tulungan ang kanyang sarili
Anong hustisya ang maibabahagi ko
Sa mundong ito na umaaari sa lahat ng bagay bilang 'akin'

Sa malalim na pagbubulay-bulay...
Mula't-mula... lahat pala tayo ay dukha
Ang lahat ng meron tayo ay sa Dyos lamang nagmula
Kahit na sa kaliit-liitang bagay tulad ng ating hininga

Ito ay mga biyaya mula sa Panginoon
Lahat ay mayroon nito
Mula sa mga makapangyarihan at naaapi
Nananahan ang biyaya ng Dyos

Nasa ating paggamit na lamang ng mga biyayang ito
O sa pagtanggap at pagbabahagi sa kapwa ang maaaring ipagkaiba ng bawat isa
Kung saan nakikita natin ang kahalagahan ng bawat isa
Sa isang malaking larawan Dyos ng pakikipagkapwa

Kung hindi nabasag ng kawalan ang aking sarili
Malamang hindi ko mauunawaan--
Ang mas mahalagang mga bagay sa daigdig
Na may dalisay na pag-ibig pala na umiiral sa lahat ng nilikha
Na tumatawag sa atin upang laging umasa
Na tumatawag sa atin upang magbahagi
Na tumatawag sa atin upang magmahal
Na tumatawag sa atin upang magbalik-loob at magpatawad...

Mula sa kawalan matututunan nating magtiwala
At umasang ganap sa kamay ng nilikha
Kung saan hindi na mapupukaw ang isang malalim na kaligayahan
Na aking nasilayan sa lilim ng kanyang habag...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Maka-sarili

Napapagod na ako sa iyo
Marami kang reklamo sa buong mundo
Nais mo nang katahimikan
Subalit kapag tayo ang magkasama
Ang katahimikan ng aking kaluluwa
Ay binabasag mo ng walang patumangga
Nang walang preno
Nang walang katapusan
Nang mga sari-saring kwento
Na kumukulo sa galit at paninisi
Na umaalingawngaw mula sa kaibuturan ng iyong puso
Na inari mong kaligayahan
Ang isang umaalingasaw na aroma
Nang iyong makasariling pagkatao
Sapagkat may matiyagang nakikinig na katulad ko
Anumang oras na ikaw ay mag-tantrums
Gaya ng isang batang umiiyak ng walang dahilan...

Subalit kapag ako na ang nagsasalita
Umiiwas ka
Ipinipilit mong ipasok muli ang iyong dinadaldal
Hinahawakan mo ang aking kamay
Sinasabing mamamaya na lang ako
Upang hindi maputol
Ang buong litanya ng iyong nginunguyngoy (nirereklamo)

Ayaw mong makinig sa akin
Ibinabaling mo sa iba ang iyong pandinig
Ipinagdadamot mo sa akin ang iyong oras
Itinutuon sa mga bagay na nakakapag-pasiya lamang sa iyo
Ang iyong atensyon
Dahil wala na sa iyong mas mahalaga
Kundi ang sarili mo...

Sabi mo... ayaw mo nang naiingayan
Naghahangad ka ng katahimikan
Subalit marahil hindi mo naririnig ang iyong sarili
Na malakas na nagsasalita at humahalakhak
Nasanay kang sinasang-ayunan ka
Gaya ng isang batang nagmamaktol
Na kapag hindi napagbigyan
Ay hindi na kikibo...
Nagta-'tantrums' ika nga
Nagmamaktol sa madaling salita...

Marami kang sinasabi sa laban akin
Marahil kagaya ng mga inirereklamo mo rin sa iba
Sa tuwing maghihinga ka lang ng iyong problema
Tuwing nasa panahon ka na kailangan mo ng karamay
Kung saan sa palagay mo ay hindi mo na kaya
Na dalhin ang bigat ng iyong problema
Heto ako, hahatakin mo sa isang tabi
Halos utusan na makinig

At sa sandaling maaliwalas na sa iyo ang lahat
Heto na naman.... hindi mo na naman ako kilala
Naglalakbay na naman tayo sa kanya-kanyang planeta
Walang 'ni-ho o ni-ha'
Walang kibuan
Walang paki-alaman

Parang walang nangyari
Parang walang namagitan
Sa madaling salita
Ginamit mo lang ako
Upang pasayahin mo
Ang iyong sarili
Na tanging inibig mo...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Pagsisisi

Ngayon...sa edad kong ito...
Gustuhin ko mang gawin ang mga nais ko
Hindi ko na magawa....
Iginugupo na ako ng pagod
Hinihingal na sa kaunting pag-galaw
At ang sakit na nagpapahirap sa akin
Ay nagsisilbing anino kong laging nakasunod sa akin...

Tapos na ang panahon ng aking paghahari-harian
Kung kelan yabag ng aking mga yapak ay sapat na upang sila'y kilabutan
Kung saan tila dagat na nahahati ang aking dinaraanan
At ang bawat hininga ay humihinto sa aking paggalaw
Hindi ko man sila diktahan
Naroon ang takot sa kanilang puso
Na aking ipinunla sa pagkamit ng aking tagumpay

Ang maselan kong panlasa ang batas na makapangyayari
Ang pamantayan ng katarungan ay ang aking paghusga
Walang namamagitang pagmamahal maliban sa pera na aking sukatan
Lahat ay aking tinutuos hanggang sa pinakahuling barya

Wala akong kasiyahan...
Ninais ko ng mas maraming tagumpay
Lahat ay aking ninais na makamit
Kahit ang mang-agaw pa ng kaligayahan ng iba...

Ginawa kong umaga ang gabi
Nagsakripisyo ako ng maraming bagay
Maraming nagmamahal na puso akong sinugatan
Maraming buhay akong sinaktan at sinira

Ngayong akoy nakalugmok at nag-iisa
Sa isang sulok ng aking daigdig kahit kapiling ko ang aking kayamanan
Na aking ipinagdamot... ipinagkait sa nangangailangan
Aanhin ko pala ang lahat ng ito kung ito'y hindi ko rin madadala
Sa kabilang buhay kung saan kaluluwa ko'y tatahak

Aanhin ko nga ba ang mga bagay na ipinundar ko
Na hindi ako magawang patahanin at mayakap
Sa sandaling ako'y nangungulila gaya ngayon na nag-iisa
Habang nakaratay at naghihintay ng kamatayan...

Kapag ikaw ay tumanda na
Dadalhin ka sa lugar na ayaw mo
Pakakainin ka ng mga pagkaing ayaw mo
Mamamaga ang kalamnan mo sa maraming tusok ng karayom
Hanggang sa maisip mong walang halaga pala ang kayamanan
Kapag nakita mo ang iyong sariling walang magawa
Sa sandaling maihi at matae ka sa sariling salawal
Sa tulad kong hindi nagmahal at iniwan ng lahat
Kung hindi ka magbabayad... hindi ka pagsisilbihan

Sinayang ko ang pagkakataon upang gamitin ko ang aking mga biyaya
Sa halip ako'y naging gahaman sa lahat ng aking tinamasa
Ngayon ko nabatid na mga pulubi sa lansangan ay higit na dakila
Sapagkat ang biyaya ng Diyos ay nananahan sa kanila
Kahit sa gabi walang bubong na masisilungan
Umaawit ang kanilang puso ng himig ng pasasalamat
Kahit sa araw walang laman ang kanilang mga sikmura
Nakukuha pa rin nilang ngumiti at magbahagi ng pagmamahal

Maraming dusa at sakit pala ang hinihilom ng totoong pagpapakasakit
Na kahit sa kanilang pagdarahop nananatili silang umiibig
Ibinuhos ko ang aking buong lakas sa isang bagay na inibig ko
Iyon ay ang aking sarili na sinamba ng aking pagkatao....

Anong iiwan ko sa mabilis na nagbabagong mundo
Isang ala-ala ng kasakimang ipinunla ko sa bawat puso
Kung saan ipinangaral ko na ang tanging sukatan ng tagumpay
Ay ang kaligayahan lamang ng makasariling kaluluwa...

Mamaalam ako sa daigdig na nag-iisa at nangungulila
Wala nang magagawa pa ang aking mga pagluha
Katawang kong lumalaban ay dumating na sa hangganan
Upang makaramdam ng pagkapagod at masidhing pagdurusa
Dumarating din pala ang panahon sa iyong buhay
Upang isuko mo na ang lahat ng iyong dahilan upang mabuhay
Sapagkat hindi pala mapagtataguan habang buhay ang iyong kamatayan
Gaya ng aking ginagawa gamit ang aking kayamanan...

Marahil...wala nang magagawa ang salapi at kayamanan
Upang isalba sa kamatayan ang aking makasalanang kaluluwa
Magsisi man ako... maaaring huli na
Nakasakit na ako ng damdamin ng iba
Pagsisisi ko'y nilakip ko sa aking mga huling hininga
Nagbabakasakaling patawarin ng Dakilang Lumikha...
Tanging habilin ko na lamang sa kanyang dakilang habag
Ay ang aking hangad na ang iba'y huwag mapanganyayaya...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Pangungulila

Anak...

Marami sana akong nais sabihin
Na matagal ko nang kinikimkim sa aking damdamin
Subalit lagi akong napangungunahan ng galit
Kung kaya ang aking puso ay nauuumid...

Bata ka pa noong ikaw ay aking iniwang nag-iisa
Dahil gusto kong takasan ang aking pagiging ama
Mas ninais kong hangarin ang aking pansariling kalayaan
Habang ikaw ay nangungulila sa piling ko't nag-iisa

Hindi ko nasilayan ang iyong mga unang hakbang
O narinig ang iyong unang kataga na sumisigaw ng 'tatay'
Nagbingi-bingihan ako tuwing gabi kapag ikaw ay umiiyak
Kahit gutom o basa ang lampin mo... ikaw ay aking pinabayaan

Hanggang sa masanay kang mag-isa at wala ako sa iyong piling
Binaybay mo ang buhay kahit wala sa iyong nagmamalasakit
Nakabuo ka ng sarili mong mundo mula sa iyong hinanakit
Hanggang mga pangarap mo'y iyong maluwalhating nakamit

Lumipas ang mahabang panahon...

Tuluyan nang hindi nag-krus ang ating mga landas
Nung ikaw ay mag-asawa na... wala akong kaalam-alam
Balita ko... sumusunod ka raw sa aking mga yapak
Isang iresponasable at isang pabayang ama...

Patawarin mo ako anak kung hindi kita naturuang mag-mahal
Biktima din ako ng aking mapait na nakaraan
Kung maaari lang... huwag mo nang ulitin ang aking kakulangan
Upang wala nang mga munting kaluluwa ang magpasakit at magdusa...

Matamis na tatanggapin ko ang lahat ng iyong mga sumbat
Wala na akong hahangarin kundi ang iyong mahigpit na yakap
Sa huling sandali ng aking nanghihina at umaandap na buhay
Tanging mailap na sulyap mo na lamang ang aking hinihintay

Patawarin mo ako aking anak...

Nais din sana kitang dalhin sa mga lugar na narating ko
Subalit wala akong panahon upang upang yayain ka
Kahit na nagmamakaawa ka't nagpupumilit sa aking sumama
Lagi akong tumatanggi at sa iyong hiling ay nagmamatigas

Kung maibabalik ko lamang sana ang mabilis na lumipas na kahapon
Nais kong magbago at maging isang mas mabuting ama mo
Subalit huli na... mga salita ko'y hindi mo na mauunawaan
Sapagkat tuluyang ginugupo na ako ng panghihina at karamdaman...

Anak....

Patawarin mo ako sapagkat ikaw ay nasaktan ko...
Nadurog kong ganap ang iyong nabasag mong puso
Mamamatay akong nagsisisi sa aking kapabayaan
Subalit nais kong maituro sa iyo ang halaga ng pagpapatawad

Tanggap kong wala akong karapatang sabihin ito sa iyo
Subalit ayaw kong masaktan ka sa huling sandali ng iyong buhay
Dahil ang pinakamasakit palang yugto ng pagiging ama
Ay nu'ng makita ko sa iyo ang sarili kong hindi nagmamahal...





Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Pag-susumamo

Kahit anong mangyari
Narito lang ako sa iyong tabi
Tahimik na sa iyo'y nagmamasid
Naghihintay sa iyong pagbabalik

Alam kong hindi ito lingid sa iyo
Sapagkat nararamdaman mo sa iyong puso
Ang nag-aalab na puso ko
Na nagsusumamo sa pagmamahal mo

Tawagin mo ako sa gitna ng iyong dilim
Darating ako upang ikaw ay aluin
Lahat ng bigat sa iyong puso't damdamin
Hahawiing lahat ng aking pag-ibig...




===
go to a recollection:
http://denmar1978.blogspot.com/2013/04/one-week-on-line-recollection.html

Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Pagpapanggap

Sa kabilang linya
Naroon ang iyong totoong pagkatao
Lingid sa mundong iyong nilikha
At ipinakilala sa 'internet'
Naroon ang totoong ikaw
Na taliwas sa kanilang inaakala
Sa tuwing nagla-LIKE o nagpo-POKE
Nagko-COMMENT Sa FB
O kapag nagtu-TWEET sa Twitter
Sa 'cyber space' kapag ikaw ay na-search
Isang kagalang-galang ka na tao
Ang kanilang masasaksihan...
Isang malakas at puno ng pangarap
Matipuno at maganda sa paningin ng madla
Tila dyos o dyosa na kasamba-samba

Subalit sa kabilang linya...
Kung saan ka naroon
Ang totoo mong palasyo
Ay kathang isip mula sa kawalan
Hinabi mula sa mga bula ng iyong mga pinapangarap
Kung saan ang panaginip mo ay ang ginawa mong katotohanan
Teknolohiya na lamang pala ang bumubuhay sa iyo
Ang naaagnas mo nang pagkatao ay ini-edit na lamang
Kagaya ng iyong karanasang walang narating at patutunguhan

Ano nga ba ngayon ang katotohanan?
Sa isang 'cyber space' na syudad ng teknolohiya
Kung saan ang ating atensyon ay nilalamon ng pagkagumon
Sa isang pakikipag-mabutihang wala nang direksyon
Pangungulila ba ang dahilan ng iyong pagpapanggap
O isang pagkabulag na iyong minatamis na ariing kalayaan?
Nabilanggo ka na sa isang kasinungalingan
Maging ang sarili mo'y hindi mo na makilala...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Diliryo

Nakita ko... ng aking mga mata
Ang lahat ng mga bagay na makakapag-pasaya sa akin
Lahat ng ito'y aking pinangarap
Pinagsikapang makamit
Hanggang sa mayakap ko
Ang lahat ng tagumpay at kapangyarihan

Naramadaman ko ang nag-uumapaw na kaluwalhatian
Ang sambahin at maging diyos-diyosan sa aking mundong ginagalawan
Kung saan ang aking salita ay ang nagsisilbing buhay sa lahat
At pagdurusa at kamatayan para sa aking kinamumuhian...

Akin lamang lahat ng ito... inangkin ko ng buong-buo
Ako ang nagpakahirap.... ako lamang din ang makikinabang
Sa lahat ng bunga ng aking katalinuhan
Ang lahat ng aking hinagpis at pagpapakasakit
Nais kong ibalik sa lahat ng sa akin ay nakasakit
Wala akong sinuklian ng kabutihang loob
Sapagkat kahit sa Dyos ako ay napoot...

Nakakasilaw ang tagumpay
Akala ko'y walang katapusan
Ang panahon ay mabilis palang lumilipas
Kagaya kong tumatandang mag-isa...

Lahat ng kayamanan ko
Kulang pa upang kabataan ko ay ibalik
Upang igapang ang sumusuko kong katawan
Na nakaratay sa banig ng karamdaman
Akala ko... ang tao'y walang kamatayan
Mananatiling imortal sa kanyang katanyagan
At ang pinakamasakit sa lahat
Ay ang sumbatan ko ang aking sarili
Na nabuhay lamang ng dahil sa galit
At walang minahal kundi ang aking mga ninais...

Sino pa ang makikinig sa aking hinaing
Kung lahat ng nagmamahal sa akin ay aking itinakwil
Sa aking pag-iisa at pangungulila
Naligalig ang aking kaluluwa

Kung maibabalik ko lang sana ang lahat
Na mabilis na lumipas at kumupas
Nais kong humingi sa iyo ng pagpapatawad
Ikaw na nagmahal sa akin at wagas na nagmahal
Na aking nasaktan at nasugatan

Habang ako'y may hininga pa
Sana mapatawad ako ng Diyos
Sapagkat hindi ko naibahagi sa iba
Kanyang kayamanang sa aki'y pinagkatiwala
Aanhin ko ang lahat ng kumikinang na bagay
Kung sa bandang huli ako rin ay papanaw
Ang inani lamang pala ng aking labis na paghahangad
Ay ang kapahamakan sa aking kamatayan...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Luke 19: 41 - 44... Gospel Reflection

Gospel: Luke 19: 41 - 44

41And when he drew near and saw the city he wept over it,
42saying, "Would that even today you knew the things that make for peace! But now they are hid from your eyes.
43For the days shall come upon you, when your enemies will cast up a bank about you and surround you, and hem you in on every side,
44and dash you to the ground, you and your children within you, and they will not leave one stone upon another in you; because you did not know the time of your visitation.



Refection:

In our Gospel today, Jesus Christ’s usage of the term ‘visitation’ has drawn my attention.

We could remember from our church’s history that Jesus described a coming holocaust for the people of Israel. This holocaust occurred in 70 A.D. His reason for the coming disaster: they refused to acknowledge the time of their “visitation.”

Visitation is episcope in Greek and could mean inspection, God’s coming to you, and in other passages of the New Testament it can be translated into bishop(1). In other words, the people whom Jesus is referring to refused someone who is from God… in our reading, they refused the kingship of Jesus(2).

With this… many of personal encounters with God came vividly into my imagination… leading me to wonder also about the so many God’s presence in my life which I failed to capture... wherein my stubbornness has lead me to my unbelief to the presence of God’s graces in my life. It’s true that my personal struggles before I came into our Congregation has made me to think why God was letting me and the rest to suffer… my self-pity has lead me to so much questions which just lead me to hate God... to think that he was not fair. This lead me to believe that God was absent in our lives…

Because of that dark moment of my life, I failed to realize that God was still present to those who remain loving me despite of my short comings during that time… all my life, I have been so incorrigible, so insistive, hardheaded, and not a good seminarian… but from the beginning, I now see that God still let me to undergo the Postulancy program even there were so many doubts in my heart… and he even further let me to continue to the Novitiate to purify my intention and to see God, Himself in my life. All throughout my journey… I almost failed to capture God’s presence. I almost failed to realized how God was so patient with me… he waited for me until I began to trust in Him again.

Every day, I acknowledge God’s visitation in my life… in the Eucharist… I see Him. I claim with all my heart that I receive the flesh and blood of Jesus Christ which I learned to love with all my heart; and learned to treasure it with my whole life above anything else. This experience which I fully embraced has led me to be a somewhat a little missionary to others… for I realize that I have nothing to give… that I have nothing to share… for all the graces that I have are mere gifts coming from God… and what I only can share is the Jesus that I received in the Holy Eucharist…

In our Missiology subject, we learn that from the encyclical Redemptoris Missio that there’s only mission when we preach about Jesus Christ. That in my simple way, I need to be a living witness in proclaiming and in living to the fullest God’s salvific action. But, with humility… I realized that it is Jesus, through the Holy Spirit who fulfills the desire of the Father for us to be saved… through it I realized, that like any other Christians, I am only an instrument of God’s grace… that it is not me who touches them… but the Jesus in me… Like our Founder, St. Peter Julian Eymard,apostle of the Eucharist...



...I also claim that everything is Jesus… everything is the Lord… everything is drawing us going back to Him… everything is leading us through the Eucharist… to Jesus who remain in loving me despite who I was… to Jesus Christ that I have known to be the Lord and the King of my heart.

In my adoration to the Blessed Sacrament, I pray to God:

I come to You O Lord
As a broken soul
I lift to you all my pains and my tears
Make me whole once more…

…Use my hands to serve You once more
Use my life and my all… Amen.


----
(1)http://www.shol.com/featheredprop/New_Testament_3.htm (downloaded: November, 16, 2011)
(2)Ibid.

Pag-asa

kung minsan,
kinakailangan din palang makaranas tayo
ng pinakamatitinding sakit ng kalooban
at pasakit sa ating buhay...
upang maisulat natin ang ating pinakamagandang akda...
upang ganap na mabigyan ng kulay ang mga linya ng ating panulaan
at malapatan ng himig na dalisay na sasaliw sa tinatawag nating buhay...

at ang ating ngiti sa gitna ng ating mga pait na dinaranas...
ang magsisilbing tuldok upang isara ang nasaktang kabanata ng ating buhay...
isang pag-asa sa gitna ng agam-agam...
isang yayakaping pagpupunyagi
na magiging bakas ng ating paglaya....




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Tamang Hinala

Akala mo lang ay pangit
Pero kapag iniisa-isa mo
Ang lahat ng detalye
Nang aking inibig
Na namataan ng aking puso
Na iyong pinipintasan
Mararamdaman mo ang ganda
At hahanga ka sa nasumpungan
Gamit ang aking mga mata...

Akala mo lang 'boring'
Na walang saysay ang lumilipas na oras
Sa walang hanggang paghihintay
Para sa isang tao na aking minamahal
Na hindi naman sa akin nagmamahal...

Subalit kapag ikaw ang nasa aking kalagayan
Mararamdaman mo ang kasiyahan
Kapag siya ay malapit sa aking tabi
Habang ang buong kalamnan ko ay ninenerbyos
Dahilan upang hindi ko masabi ng diretso
Sa kanya ang nararamdaman ng aking puso...

Ikaw lang naman ang nagsasabing wala siyang halaga
Na ako ay hindi nararapat para sa kanya
Maaaring, oo, para sa iyo
Pero para sa akin, ito ay hindi totoo...

Ilang beses na akong nagpapasaring sa iyo
Subalit hindi mo iniintindi ang aking damdamin
Wala kang tiyagang pakinggan ang aking mga kwento
Tungkol sa isang taong pinakamamahal ko
Hindi mo man lamang ako binigyan ng pagkakataon
Upang ipagtapat ang katotohanan
Upang masabi ko ang pangalan ng pinaka-iibig ko
Upang aminin ko sa iyo ng harap-harapan
Na ikaw ang taong nasa kwento ko
Ang taong tangi kong minahal sa aking buhay
Na lagi mong pinipintasan
Upang sarili mo ay iangat
Dahilan upang ako ay masaktan....




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Kamay ng Manlilikha

Kaluluwa't
Pinagbasag-basag na pagkatao
Kung saan lumigwak
Pusali ng nakaraan

Isa-isang hinugasan
Bawat bubog na nakakasugat
Upang pagtagni-tagniin
At maging kristal na may lamat

Muling binigyang buhay
Nang pinagpalang kamay
Ang nabasag na kaluluwa
At nabuong pagkatao

Pinuno ng pagmamahal
Upang muling maging daluyan
Nang pag-ibig at pag-asa
Mula sa Manlilikha...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

First and Last Dance

Seeing you for the first time of my life
Your eyes caught my eyes staring at you like a star
Wond'ring how could I invite you for a dance
Until you picked me... I''m amazed and surprised...
Until we dance... your hands held my trembling hands

I was trembling in fear
But my heart was so excited
With you I am dancing
With the moon and stars above
When the music goes slow
And the light became dimmer
Our dance became sweeter
Every time our eyes met...
Until you kissed me...
Saying that I'm also your first dance

Kissing you for the first time of my life
I've just closed my eyes... letting my self in your arms
Embracing you with the warmth of my touch
Until you leave me with a kiss of good bye
And I remember... your hands helld my trembling hands

Seeing you at the autumn of my life
Your eyes are now in tears staring at me like a star
You're wond'ring how could you invite me for a dance
Until I ask you... you're amazed and surprised
Until we dance... your hands held my trembling hands

I'm still trembling in fear
But my heart is still excited
With you I am dancing
With the moon and stars above
When the music goes slow
And the light became dimmer
Our dance became more sweeter
Every time our eyes met...
Until you kissed me again...
Saying that I'm also your last dance...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Love is in the Air

love is in the air...
freshly springing from the dew covered grasses
flowering vividly with the sweetest scent
where God's creations sing and celebrate life
and it seems this time everything will remain frozen in time
where my hand holds yours
as we gaze the golden sunset each late afternoon of our lives
where i will paint your beautiful face with a beautiful smile with the stars above
to immortalize my love for you, oh, sweetest and dearest angel of my life

there's only one thing i ask of you...
to remain with me always
so that in the last breath of my life
i could say to you that I'm blessed by God to have you in my life
so that I could whisper in your ears... the words: "I love you" again and again
where for the last time, I will offer my last strength to hug you and embrace you near my heart
so that I could say thank you for loving me
for sincerely accepting me for who I was
and for letting me to be myself-- the person you learned to love with all your heart...



Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Seryoso

Paano ko ba ikaw mapapasagot ng 'oo'
Ginawa ko na ang lahat para ibigin mo
Pero sa matagal na panahon
Hindi ko pa rin naririnig ang matamis mong pag-sang-ayon

Ganon ka ba talaga kapihikan
Upang ako ay hindi mo matutunang mahalin?
Sadya bang hindi mo na ako maituturing ng higit pa sa kaibigan
At hindi seseryosohin sa lahat ng panliligaw ko

Hindi na ako nagpapatawa gaya ng dati
Maniwala ka, nanliligaw na ako at hindi nagpapalipad hangin
Sa kabila ng iyong pagdududa at pagtatawa
Nasasaktan ang puso kong nagmamahal...



Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Pagmamahal

May pagmamahal pa ba?

Sa mundong aking ginagalawan
Kung saan ang lahat ng bagay ay may katumbas na halaga
Kung saan wala nang libre, bayanihan o pagtulong sa kapwa
Namamayani ang mga salitang 'justice,' 'equality,' at 'freedom'
Mga salitang ordinaryo na lamang na ginagamit na dahilan
Upang takasan ang responsibilidad natin sa ating kapwa

Kapag may pulubing nanlilimos
Laging sinasabi 'bahala ang gobyerno dyan, tax payer ako'
Kapag may nasagasaan sa kalsada
Ayaw nating makisangkot
Kahit nakita natin kung sino ang dapat usigin
Wala tayong pakialam dahil hindi naman natin siya kaano-ano

Kapag may nasaksihan tayong katiwalian
Wala tayong ginagawa upang ituwid ang pagkakamali
Kung minsan, malimit kaysa hindi
Ang mga taong nagmamalasakit
Ang napapahamak na saksi

Sa panahon ngayon
Ang magkakapitbahay sa malalaking 'sub-division'
Ay halos hindi magkakakilala
Kapag ang isang tao ay 'walang sinabi sa buhay'
Malamang-lamang, wala tayong pakialam
At malimit, madaling sabihin ang salitang 'malasakit sa kapwa'
Pero sa totoong buhay, hindi naman ito ginagawa

Hipokrito ang tawag sa ating mga sarili
Kung sa salita lamang tayo 'nagmamahal'
Kung sa ating pang-araw-araw na buhay
Masahol pa tayo sa dyos-dyosang mapang-api
Na nagpapasamba sa ating kapwa
Dahil ang tunay na pagmamahal
Ay hindi lamang nagmamahal sa mga taong nagmamahal sa kanya
Kundi nire-respeto din niya ang kapwa
Maging sya man ay isang maliit na maralita

Ano nga ba ang pagmamahal?

Pagmamahal ay ang pakikibahagi
Sa iniindang sakit ng iyong kapwa
Sa halip na siya ang masaktan
Aakuin mo ang kanyang pasanin at alalahanin
Ito ay ang pag-aalay ng sarili sa kapwa
Pag-aalay ng buhay
Ang pagpaparaya ng iyong kaligayahan para sa ikabubuti ng iba
Ang pagpapatawad sa mga nagkasala sa iyo
Sa kabila ng pag-angkin nila ng iyong kinabukasan
Ang pag-paparaya sa iyong mahal na hanapin ang kanyang kaligayahan
At ang pagtanggap sa kanyang kabiguan sa kanyang pagbabalik...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Paglisan

Pakiramdam ko
Nawala na ako
Natunaw nang ganap
Hanggang sa tingnan ko ang aking sarili sa salamin
Hindi ko na magawang makilala pa ang sarili ko
Hindi ko na magawang angkinin kahit sarili kong repleksyon
O balikan pa ang aking anino ng kahapon
At mga bakas ng aking mga yapak
Na binura na ng aking ngayon

Ang tanging pinanghahawakan ko
Na nasa puso ko
Ay ang pagmamahal mo
Na ipinangako mo sa akin
Sa isang sumpaang nagbibigkis
Sa ating mapusok na pag-ibig
Kung saan dumadaloy ng buong laya
Ang pagbibigay ng aking sarili
At pag-aalay ng aking buhay
Sa mundong inari nating may sariling buhay at hininga
At patuloy na nabubuhay at umaaasa
Hindi dahil sa bawat matamis na pangarap
Na maaaring hindi matupad
Kundi dahil sa mapait na katotohanang
May pangako tayo na dapat tupdin

Hindi tayo bilanggo
Kundi biktima ng ating mga sarili
Ng paghahangad ng isang mas masayang pamilya
Na pilit na iginugupo
Nang pasakit ng karukhaan

Hanggang sa dumating ang araw na ito
Na kailangan nating magkalayo
Upang subukang bumuo ng mga pangarap
Na malayo man sa piling ng bawat isa
Na bubuo muli sa pagkatao kong tinunaw ng pagkabulag
At kawalang katarungan para sa aking sarili
Na nasaktan at nabigo...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Biyaya

Sa 'formation' na ito
Nakatutuwa
Matapos ang halos limang taon
Kapag pinakikinggan ko ang aking sarili
Lagi, gaya ng dati
Andami kong reklamo

Andami ko kasing hinahanap
Kahit wala, lagi akong nagpupumilit
Na magkaroon ako
Kaya lang, wala talaga
Kaya lagi din
Nagpuputok ang aking 'butsi'
Kasi ang mga hinahanap
At aking hinahangad
Ay wala sa apat na sulok
Nang seminaryong aking kinasasadlakan

Malimit gusto ko nang sumuko
Ang hirap ata maging mahirap
Galing ka na nga sa hirap
E, pagdating mo sa seminaryo
Puro hirap pa din
Minsan sabi ko sa aking sarili
Kung bakit ba naman kasi
Ang tino ng buhay ko sa labas
E, pumasok-pasok pa ako
Sa buhay na ganito
Sa buhay relihiyoso
At mabuhay ng mahirap pa sa isang daga
Nang isang kahig, isang tuka
Nabubuhay lang din sa limos at habag ng iba

Sa maraming reklamo ko
Sumilay ang liwanag ng pagkaunawa
Kahit paano... ang pagtanggap ko sa katotohananng
Maaaring tinawag nga ako ng Dyos sa buhay na ito
Mula sa aking kinasasadlakan ay tinawag ang pangalan ko ng Diyos
Sa buhay na ganito
Sa buhay relihiyoso
Kahit walang bakas ng pagka-maka-Dyos ang nakaraan kong buhay
Eto, pinagtitiyagaan pa rin ako ng Diyos
HInihintay pa rin Nya ang buong pagkatao kong pagtalima sa Kanya
Kasi hanggang ngayon...
Andami ko pa ring reklamo
Andami ko pa ring hinahanap
At hindi nawawala
Ang kagustuhang kong sumuko
At huminto na sa pagtugon

Marami akong reklamo kasi
Masakit ang basagin ang iyong pagkatao upang buuing muli
Marami akong hinahanap
Kasi mahirap ding kalimutan ang dating ako...
Mahirap ang magpakumbaba
Mahirap ang magpatawad
Mahirap ang magpakabanal
Mahirap ang manatiling tapat sa pagtugon sa Dyos
Dahil ang pagtugon dito ay nangangahulugan
Nang pagtahak sa landas na lihis
Sa landas na tinatahak ng mundo

Ang paglalakbay sa buhay na ito...
Ay isang matinik at masukal na landas
Na minsan ay nangangahulugan
Nang malungkot at mapanglaw na paglalakbay
Dahil sa paglalakbay na ito
Minsan makikita mo ang sarili mong mag-isa
Kung minsan kinakailangan mong lunukin ang mapait na bunga ng pangungulila
Dahil ang pag-aalay ng buhay
Ay nangangahulugan ng pagtitiis
Kung saan ang pansariling kaligayahan
Ay buong pusong tinatalikdan

May mga gabing itinatago na lamang ng katahimikan
Ang mga hibik ng pangungulila
Kasi para kang papel na pinipilas
Kapag naramdaman mo ang kawalan at pagdaralita
Mag-isa kang mangungunyapit sa panlalamig
Sa gitna nang iyong sakit at sinapit na karamdaman
Kung saan wala ka nang ibang aasahan
Kundi ang tanging biyaya ng Panginoong Lumikha

Sa maraming reklamo ko sa buhay na ito
Nagtitiyaga pa rin sa akin ang Diyos
Hindi Niya iniinda ang mga sakit ng kaloobang
Idinudulot ko sa kanya
At sa bawat paggising ko sa umaga
Hindi ako binibigo
Na ako'y bigyan ng bagong pag-asa
Kahit sa araw lang na ito.



Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Spark

In the dark shadows of the night
A stranger walks with me
Through that dark alley
Where no light pass through
Into a vortex of disillusionment
An abyss of no return

It was a road less travelled
Where time seems to be eternal
Where spirits of those who went before me
Were lost forever
Into an event horizon
Crushing each soul
Into despair and loneliness

Am I walking with the devil
In a disguise of a lamb?
Whose scent is like of an angel
But with stares that are burning
Is he leading me to the bosom
Of infernal damnation
Where no tomb nor grave
Could withstand
Such a bewildering chaos

Suddenly, there was a spark
On the ash covered sky line
Twas a ray of hope
A moment of darkness turned into daylight
On that glimpse I see other wanderers
Scavenging for life
It's not yet hell
It's only the dying earth…




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Imortal

Hanapin mo ang iyong puso
Kung saan naroon ang iyong kaligayahan
Gaano man ito katagal
Ako pa ri’y maghihintay

Kung hindi ka man bumalik
Sa iyo ako’y magpaparaya
Sapat na ang maging kaligayahan ko
Ay ang sa iyo ay maghintay




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Obra

Ganun talaga ang buhay
May mga bagay man tayo na gustong ibahagi sa iba
Gaano man ito kahalaga para sa atin
Gaano man natin ito pagbuhusan ng oras, pagod at pagpapakasakit
Para sa iba, ito ay mananatiling walang halaga para sa kanila

Kasi ang gustong-gusto natin
Ay maaaring mga bagay hindi nila nais gustuhin
Kahit pa tayo ay magsumamo
Hindi man sila kumibo
Mababakas pa rin sa kanilang mukha ang pagtanggi
Ang pag-ayaw
Ang pagbasura ng ating mga pinaghirapan
Na hindi nila maunawaan

Tanging pagkakataon lamang ang magsasabi
Kung kaylan sila magiging handa
Sa isang obra na ipinanganak
Nang una pa sa kanyang kapanahunan...




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Love at First Sight

Una pa lang kitang nakita minahal na kita agad
Mata sa mata tayong nagkatitigan
Kung saan ang sandaling iyon ay tila walang hanggan
Tila huminto ang oras sa isang iglap ng pagsilay ko sa iyo
At nabasag lamang ang aking pagkatigagal at pagkamangha
Ng bawiin mo at iiwas mula sa akin ang iyong tingin at ibaling sa iba.

Subalit ang gunita ng kanina ay malinaw pa ring umaalingawngaw sa aking isipan
Tila naipinta ko na sa aking balintataw ang iyong larawan
Kung saan matamis ko itong paulit-ulit na binabalikan
Ito na ang langit na aking nasumpungan sa hindi inaakalang sandali ng pagtatagpo at pag-iwas
Isang mabulaklak na rosas na nagbibigay aliw sa aking mundong mapanglaw

Ang iyong tinig ang biglang naging musika ng aking buhay
Ang iyong halakhak ang naging himig ng aking pagkatao
Kahit lingid sa iyong kaalaman
Paulit-ulit kitang niyayakap sa aking nananabik na isipan

Kung alam mo lang…
Minahal kita bilang ikaw
Iniaalay ko sa iyo ang aking lihim na pag-ibig
Kung saan hindi ito masusukat bawat yakap at halik
O ng mga kataga o anupamang salitaan
Kahit ng pansin o pagsulyap
Kung saan walang nagbibigkis na pangako
O damdamin ng pag-ibig mula sa iyo
Mananatili pa rin akong tapat
Sa kabila ng mga tinik sa ating landas

Mananatili akong umaasa
Patuloy na mananabik sa iyong sulyap
Kahit sa isang sulok…
Kaligayahan ko na lamang ang masilayan ka
At ang maibulong ko sa aking sarili
Na iniibig kita…




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS

Suyuan sa Panahon ng Giyera

Habang ang daigdig ay nagkukumahog
At nakikipagtagisan sa buhay at kamatayan
Heto tayong dalawa, magkasama
Magkahawak kamay
Walang kamalay-malay
Sa paglipas ng oras

Sa gitna ng giyerang nagaganap
Ang ingay ng mundo na sinasaliwan ng bomba at granada
Ng mga pagtangis ng sakit at kawalan ng mahal sa buhay
Parang musika naman sa aking pandinig ang iyong tinig na malambig
Na malamyos na bumubulong upang patuloy na manalig
Na manatiling buhay sa kabila ng kawalan ng pag-asa

Ang iyong yakap ang nagtatanggal ng aking takot
Nanunuot ang iyong banayad na haplos
Na bumaybay mula sa aking balikat, braso, kamay
At nanagos sa kaselanan ng aking kaluluwa
Tila kuryente na bumubuhay sa aking dugong nahihimlay

Ang tamis ng iyong halik
Sa aking pisngi, leeg, balikat at sa aking kaibuturan
Ang nagpasidhi sa aking damdaming naumid ng takot at pangamba
Upang diligin ng pag-ibig
Ang matagal nang nanabik na lupang tigang
Sa isang pagsuyong tapat at dalisay
Sa sandaling tila walang hanggan

Ngayon ay binigyan mo ako ng sapat na dahilan upang mabuhay
Upang ang bunga ng ating pagtatalik
Ay panabikan ko sa bawat araw at gabi
Mula sa aking paglisan at sa aking pagbabalik
Sa iyong kandungan at nag-aalab na piling.




Br. Dennis DC. Marquez, sSSS